Seni çok özledim anne.

Bir insanı en çok kim anlar? Sevgili mi? Arkadaş mı? Eş mi? Baba mı? Kardeş mi? Hiç biri seni bir Anne kadar anlayamaz. En büyük yaramdır benim annem, yaşayamadıklarımıza üzülmek, eksik kalanları hatırlamak, keşkelerle yaşamak. Tüm annelerin bilindik lafıdır ama yaşayınca anlıyorsun ki ön doğru laf tam da bu "anne ol da anla". Anladım anne, sen göremedin ama ben anladım, senin narin nazlı kuzun evlendi, eş oldu, anne oldu, kendi başına ayakta kalmayı öğrendi, senin de arzuladığın gibi bir kızı oldu, senin beni sevdiğin gibi seviyorum kızımı, ama senin beni sevdiğin kadar çok sevemiyorum anne, korkuyorum, ya ben de kızımı senin gibi yalnız bırakmak zorunda kalırsam diye. Onun için nazlı yetiştirmiyorum. Senin bana yaptığın gibi bir dediği anında yerine gelmiyor anne, yokluğu da varlığı da bilsin.

Sen gittikten sonra ben birçok şeyi ilk kez öğrendim anne, sen benim en iyi arkadaşımdın, sen varken arkadaşa ihtiyacım olmamıştı ama senden sonra arkadaş edindim, sen yalan söylemezdin, arkamdan konuşmazdın, ama arkadaşlık öyle olmazmış anne, öğrendim. Babam dünyanın en mükemmel adım idi benim gözümde, birkez bile tartıştığınıza şahit olmamıştım, sana sesini bile yükseltmemişti, sandım ki tüm erkekler babam gibi ADAM. Değilmiş anne, erkek adam olmak herkesin harcı değilmiş. Ama aşık oldum anne, sevdim, sevildim de, evlendim, mutluyum evet ama hiçbir şey güllük gülistanlık değil anne, ya da seninde güllük gülistanlık değildi ama hiç sezdirmedin bizlere. Ailenin ne olduğunu senden sonra anladık biz anne. Babam, ben ve kardeşim sensiz aile kalamadık. Çabaladım anne inan çok çabaladım kendimi unutacak kadar çabaladım, senin yaptığın gibi yapmak istedim, hepimizi bir arada tutmak istedim ama anne bir evin temeliymiş, temeli kaldırırsan duvarlar çatıyı taşıyamıyormuş, taşıyamadım anne tek başıma. Sana defalarca yazdığım mektuplardan biri daha bu, okuyamayacağını biliyorum ama sanki ben sana yazarken sen gelip karşıma oturuyorsun, yeşil gözlerini bana dikip ben sesis sessiz yazarken ve gözyaşlarımı kağıda akıtırken beni seyrediyorsun. Arada bir elini uzatıyor ve gözyaşlarımı siliyorsun. Sana yazmak seninle konuşmak gibi anne. Şimdilik bu kadar sonra yine konuşuruz. Seni çok özledim anne.