Sessizlik

Sessizlik ağacının bir dalıyım bu aralar… İçimle dilim arasındaki yol çok uzun, aşamıyorum.

Kilit üstüne kilitliyim işte. Sarıp sarmaladım demir parmaklıklarla kendimi. Düşünce uzaktan uzağa sinsice gülümsüyor. Bembeyaz, sisli bir yoldayım.

Sessizlik…

Ruhumu oyup içimi boşalttı. Cümlelerimi çaldı. Hecesiz, kelimesiz, bensiz kaldım.

Hayaletlerini gönderdi beni aldı. Kanayan yaralarımla konuşup duruyorum.

Sessizlik…

Azar, azar öldüren bir tercih bazen. Hayatı dinlemek, kendini dinlemek. Bazen akıl terbiyesi, kabulleniş fark etmeden, fark ettirmeden.

Sessizlik…

Her şeyi ölçüp tartmak. Beyninle kaybedeceğin bir savaşa tutuşmak. Kendinle yaptığın ağır bir mücadele. Sonsuz bir “es” notası işitebilirsen. Bazen terapi dünya dertlerine. Bazen kocaman boş bir kağıt ve kalem. Bazen sağır edici bir çığlık. Kendi kendime oynadığım bir rus ruleti bazen.

Sessizlik…

Bir baba tokatından sonra… İki sevgilinin birbirine yabancılaştığını hissetmesi sabah uyandıklarında… Sıkışıp kalmış bir kitap gibi raflarda, tuzlu gözyaşlarınla tavana bakıp kalakalmak yatakta. Nefesinizin kesildiği an veya kırılıverince dalların, susup kaldığın, üzmeye hakkın olmadığı, üzülmeye vaktinin çok olduğu durumlar…

Hangisi?

Sessizlik ağacının dalıyım yine bu aralar…

Alışığım yalnız kalmaya. Alışığım uzun süren duygusuz sessizliklere. Seslerden sessizlik yaratabilir insan, bu da bir bakıma bir yaratıcılıktır. Sigaramdan bir nefes çekerken, yanan tütün ve kağıdın sesi çınlıyor kulaklarımda. Kendi müziğini çalıyor içim umursamadan.

İçim…

İç sesim yorulmuş, kendime sorduğum sorulardan

O da susmuş, konuşmuyor.

Bu gün Perşembe.

Sulu boyanın kirli suyuna bir damla mavi atılmış gibi gökyüzü. Martılar da çıt yok, kanat çırpmadan süzülüyorlar.

Birazdan yağmur yağar.

Yağmur ses midir mesela?  Sessizlik mi?

Sessizlik…

Bazen daldaki yaprak, bazen karakterin köşe taşı.

Sessizlik…

Ne güzel bir müziktir bazen.

Susmaları koyduğumuz kavanoz, boğulan kavgaların sürgün yeri, bir yere taşınmak, kendini bir yere götürüp bırakabilme yeteneği.

Sessizlik…

Ay ışığında gezinmek, kendine şarkılar söylemek, karışmadan, karışılmadan hayatı kendince yaşama çabası.

Sessizlik…

Hiçbir olumsuzluk eki hiçbir kelimeye bu kadar yakışmamıştır bence.