Sessizlikte...

Kendimi insanlara kapadığım dönemlerim oldu hep hayatımda. Kesik kesik ara veriyorum ilişkilerime, arkadaşlarıma, görüştüğüm insanlara. O zamanlarda ise bol bol kitap okuyup, onlarca film seyredip, yazıp, en çokta düşünüyorum...

Yaşadıklarımı durdurup üzerimdeki etkileri kaldırıp görme fırsatı yaratıyorum kendime. Çünkü insan her neyin içindeyse ve yaşayıp gidiyorsa o gitme hızından mı yakın olmaktaki net görme bozukluğundan mı bilmem, durup durdurup baktığı zaman herşeyine, bambaşka geliyor kendi baktığı gözlerinden bile. Pek kimse yapmaz bunu sıkıcıdır ve durup duruken (ya da basbaya gidiyorken) risk almaktır çünkü.. Bir anda hayatındakileri durdurabilmek kendinle kalıp kendine tahammül edebilmek...

Ama durduğun zaman gördüğün manzara o kadar net oluveriyor ki.. Korkutucak kadar.. Herkesin rengi ortaya çıkıyor şekli belirginleşiyor. .Ama bir o kadar da canın sıkılıyor çünkü yaşarken herşey kendi ritmini yaratıyor ne de olsa.. Etkiler tepkilerle , enerjilerin birbirine geçmesiyle...

Ben diyorum ki ders almak için acı tecrübeleri yaşıyacak kadar yanılma payı bırakmıyor artık hayat.. Zaman daha hızlandı.. İşte bu yüzden bir durdurun hayatınızı, ilişkilerinizi, etrafınızda olup bitenleri.. Bakalım o sessizlikte neler oluyor.. Ama sıkın dişinizi yanlız kalmaktan korkmadan herkesin gerçek yüzünü görmeye hazır kendinizle yanlız kalmaya dayanarak...

Bakalım siz nasıl oluyorsunuz...
Hayatınızdakiler nasıl...

Bazen insanlar kendi tecrübelerini kendileri yaratır...
Bazen tecrübeler insanı kendi gibi yaratır...