Sevgi Nerede?

 Pırıl pırıl bir Antalya sabahında günün ilk ışıklarıyla yeni günü karşılamak...

Gittikçe belirginleşen aydınlanma ile yavaş yavaş saklanmaya başlayan yıldızları fark edebilmek,

Tanyerinin,  tabloyu andıran kızıl güzelliğine, bir ressam içtenliğiyle bakabilmek,

Tüm ihtişamıyla gözleri kamaştıran  güneşin yeniden doğuşunu seyretmek,

Ve tertemiz havayı derinlemesine  solumak...

*******

Yeterince enerji dopingi yaptıktan sonra balkondan içeriye geçiyorum.

Salonda radyodaki müzik kanalında hafiften bir sesle Banu söylüyor:

"Sevgi kuşun kanadında"    ...

Oturuyorum, düşünüyorum: Sahi sevgi kuşun kanadında  olabilir mi?

Uzunca düşündüm, sevgi nerede?

Dalmışım, mutfaktan gelen "çat" sesiyle canlandım.

Çay semaverinin otomatı atmış, çayı demledim. Dünden kalan kahvaltılıkları tazelemek için fırına yerleştirdim.

Yine o soru: Sevgi neredeydi, kuşun kanadında olabilir miydi?

Evde rutin hareketlilik başladı. Herşey dünkü gibiydi bir farkla:

İşine çıkmak üzere hazırlanan  babasının peşi sıra koşturan Mehmet Burak, duraksamalarda babasının bacaklarına sarılıyor ve "ba ba,   ba ba " diyordu...O ne güzel ses Allah'ım! incecik, ahenkli ve kuş cıvıltısı gibi, müzik gibi, gözleri  de ışıl ışıl...

Geçen haftalarda  "anne" deyişiyle ilk sevinçleri yaşatmıştı bize ama bu  defa çok daha farklıydı... BABA diyordu Mehmet Burak...

Banu yüzlerce kez söylesin  "sevgi kuşun kanadında, sevgi başucumda"  diye ben bir kez söylüyorum: Sevgi bir çocuğun "baba" demesinde...

Bu anlatılamayan   mutluluğu sizler de yaşayın. Mesuliyetten kaçmayın, anne olun, baba olun...

Günlük ihtiyaçlarımız için bakkala gitmek üzere dışarıya çıkıyorum. İlk karşılaştığım, çöp konteynerinde kendine yarayacak bir şeyler arayan bir genç kız... Onyedi yaşlarında, güzeller güzeli...

Selamlıyorum O'nu, kolaylıklar diliyorum. Cevabındaki ses tonu ve bakışları memnuniyetini ifade ediyor. Onun bu görüntüsü beni de mutlu ediyor.

Bakkalımızın önünde ikiz bebek arabası. Ayaktaki anne ikizlerden birini biberonla besliyor. Çocuklara bizim ailenin birer ferdiymiş gibi, sıcacık bakıyorum. İlk konuşan anneleri...

Çocuklar, çocuklarımız büyüklerin aralarında bir dostluk ve sevgi köprüsü kurabiliyorlar...

Öyle enerji yüklüyüm ki... İçim içime sığmıyor... Bir şeyler yapmalıyım.

Geçiyorum bilgisayarımın başına... Bu enerjiyi tuşlara boşaltmalıyım. Başlıyorum yazmaya... Görüyorum ki tuşlara can gelmiş. Bu blogu ben yazmıyorum, tuşlar yazıyorlar, koşturarak, dans ederek, sevgi ve heyecanla...

Anlıyorum ki, sevgi kuşun kanadında olduğu kadar,

Sevgi bir çocuğun "baba" deyişinde,

Sevgi içtenlikle verilen bir sabah selamında,

Sımsıcak bakışlarda,

"SEVGİ İÇİMİZDE"...

Gönüller dolusu selam ve sevgilerle...

Yurdagül Alkan.