Sevgili Deyzi

Deyzi nin hikâyesini daha önce yazmıştım.

Turgut Reis Bodrum'da yeni taşındığımız evimizde yokuşun başından bir deri bir kemik olarak inerken tanıdık onu. Bir deri, bir kemik. Önümüzdeki inşaat malzemeleri satan arsaya sığınmış, dokuz yavrusunu hayatta tutmaya çalışıyordu. Yorgundu. Açtı. Kedimizin mamasindan verdik, bütün torbayı yedi. Her sabah ve her akşam sokaklara çıkıp yavrularına süt verebilmek için bir lokma ekmek peşindeydi. İtiyorlardı, kakıyorlardı, taşlıyorlardı ama o büyük bir olgunlukla karşılıyordu hepsini. Yılmıyordu. Her gün yavrularını güneşe çıkarıyor, onları yalıyor gezdiyor, sonra yine biriketten bozma kulübemsi yuvasına sokuyordu. Onlar için kötü havalar en büyük sorundu. Bilmem bilir misiniz, Bodrum'da yağmurlar çok kuvvetli yağar. O derme çatma yuvasının aralıklarından giren yağmurdan yavrularını koruyabilmek için onlara kucağını açıyor, kurutmak icin yalıyordu. Bütün bu zorlukların yanında tekme de taş da yese insanları seviyordu. Mahallede herkesi tanıyor, herkesi sevgiyle karşılıyordu. Taşlardan nasibini ala ala.

Sonra, onu şikâyet ettiler. Çünkü insanların bahcelerine zarar veriyordu. Geceleri içgüdüsüyle havlayarak kahramanca koruduğu mahallesinin insanlarını rahatsız ettiğini elbette bilmiyordu. O görevini yaptığına inanıyor ve karşılığında sadece bir lokma ekmek, kafasının okşanmasını ve sadece biraz sevgi bekliyordu ama olmadı. İnsanlar onu belediyeye şikâyet ettiler. Bir gün, bir görevli gelip, onu ve kader arkadaşı Haylaz'ı aldı barınağa götürdü. Evi de yavruları da yapayalnız kaldılar, dağıldılar. En son kalan üç yavru da sözde Deyzi'yi sahiplenen arsanın sahibi tarafından kimbilir nereye bırakıldı. Arkasından gittik, onları barınakta hergün ziyaret ettik. Önce kader arkadaşı Haylaz'a sonra da ona sıcak bir yuva bulduk. Ya da bulduğumuzu sandık. O zamanki şartlarımızda onları yanımıza alamıyorduk. Kiracıydık ve sitedekiler köpek edinilmesine izin vermiyorlardı. Bir ev satın almak da bizim boyumuzu aşıyordu. İmkânlarımız kısıtlıydı. Bu şartlarda onlara yuva bulmak mutlaka gerekliydi ve biz de öyle yaptık. Haylaz yeni yuvasını sevmiş görünüyordu ama söylenenlere göre Deyzi'nin yeni evine uyum sorunu vardı.. Tabi söylenenlere göre.

Derken 22 Temmuz 2007 de öğle üzeri sokak kapımızı açtığımızda bir sürprizle karşılaştık. Deyzi ezik, büzük, yorgun oturuyordu kapının önünde. Anlaşılan sahiplenenler onun uyumsuzluğuna daha fazla dayanamamış ve mahalleye bırakıp gitmislerdi. O da sığınacağı tek yere, yani bize gelmişti. Yapacak bir şey yoktu, onu tekrar sokağa atmak imkânsızdı bizim için ve problemler başladı. Ev sahibimiz asla onu evde istemiyordu. Biz direniyorduk, o direniyordu ve sonunda o kazandı ya da kazandığını sandı ama aslında kazanan bizdik. Her hayvansever insanın yapabileceğini yaptık ve bütün imkânsızlıklara rağmen apar topar Deyzi'yi de kabul edecek bir ev bulup 3 gün içinde taşındık. Artık kedimizle beraber altın kalpli bir köpeğimiz vardı. Sıcak, sevecen Deyzi. Onu seviyorduk o da bizi.

Sonra hayatımızda yeni bir şey oldu. İyi birşey. Bunu nasıl açıklamak gerekir bilmiyorum ama, ben Allahın lütfu diyorum. Allahın büyük lutfu ile bir imkân doğdu ve biz ev sahibi olduk. Deyzi adeta bereketi ile geldi. Şimdi biz kendi evimizde sevgili Deyzi ve sevgili pisi kızımız Yumoş ile yaşıyoruz. Deyzi şimdi cok mutlu. Bahçesinde geziyor, havlıyor. Bazen gözleri dalıyor, başını kaldırıp uzaklara bakıyor. İşte o zaman içimden bir ses bana onun eski zor günlerini hatırladığını belki de özlemle yavrularını anımsadığını düşündürüyor. Ama yine de onun mutlu olduğunu hissetmek (umarım öyledir), o kötü günleri unutmasına yardımcı olabilmek bize yetiyor. Allahıma her daim şükrediyorum.. Keşke imkânlar daha da çok elverse de sokaklara terkedilen diğer hayvanlara da yardımcı olabilsek. Bir şeyler yapmaya çalışsak da elbette yeterli olmuyor.

İyiki geldin Deyzi, iyiki bizim köpeğimiz oldun. Seni çok seviyoruz Deyzi.

Hep bizimle ol emi, benim sevgili kızım.