Sevilmekten ziyade maksat, ‘sevmektir’ aslında…

Bir gün yirmi dört saat…
Biter…
Sabah başlayan kısa yolculuk, aksam boyunca hüzün bulutlarının içinde geçse de, ertesi güne inancın gücüyle, biter… Ve bu bitmeler, insanı bitirmez…
Sonraki günler vardır yaşanacak yeni günler…
Film biter başka filmler vardır; olacaktır…
Paketteki son sigarayı yakarsınız, tiryakiyseniz ve yedeğiniz yoksa hafif tedirginlikler yaşarsınız. Ama yeni bir paket olacaktır… Hayata öksürük ve keyif katan alışkanlığı sürdürür…
Muhteşem sabah kahvaltıları… İlk başta masanın manzarası, büsbütün bir hayatın anlamıdır sanki… Doymaya başlayınca anlam kayması olur…
Bir baksa sabaha kadar unutursunuz kahvaltıyı ve heyecan verici manzarasını…
Her şey biter…
Her şey yeniden başlar…

Biten ve ama yeniden başlamayacak olanlardır hayatımızı derinleştiren…
En önemlisi de, bu dünyadaki “yaşam” yolculuğudur…
Sona doğru, kimi zaman adım adım, kimi zaman uçarcasına gidilen…
Yeniden başlamayacak olan…
Çocukluk gibi…
Okul yılları gibi…
Bütün dünyayı gözüne kestirecek deli heyecanlarla hayata saldırmak gibi…

Gerçeği unutmak, ertelemek ve kabullenmek üçgeninde…
Sevmek imdada yetişir…
Yetişmese…
Hiçbir günün, filmin, sigaranın, kahvaltının anlamı ve keyfi olmaz…
Sevmek yetişmese imdada…
Acılar, üzüntüler, yanlışlar, ihanetler, hüzünler bitirir adamı…
Günler bitirmez…
Onlar bitirir…
Ama sevmek yetişir imdada…

Depremlerin, dev dalgaların, yangınların, kazaların,
hastalıkların üzerine rengârenk desenler sevginin gücüyle çizilir…
Sevginin gücüyle mısra mısra kovulur umutsuzluk…
Ve mutsuzluk…

Ya sevmeseydik?
Sevemeseydik?

Meyve dalı, dal meyveyi sevmeseydi, o ağacın kökleri çamur yer gövdeyi ayakta tutmaya çalışır mıydı?

Doğduk, ama öleceğiz…
Sahi, insanın ömrü ne kadar? Bir nehir kadar hızlı mı akar? Ezanla namaz arası kadar kısa mı olur? Takvim yapraklarının birer birer koparak tükendiği gibi, insan ömrü de gün be gün sona doğru gider mi?
Evet, her insanın bir ömrü vardır. Dünyadaki yaşayacağı günleri, alıp vereceği nefesleri sayılıdır. Her şey eskir, yıpranır yorgun gönüllerimizde. Ama sevgiyle uzanan bir el, sevgiyle bakan bir çift göz, sevgiyle söylenen bir söz asla eski değildir.

Kendi coşkusundadır. Kendi sıcaklığındadır.

Çünkü güç; sevgidir.

Ve sevgi, güçtür.

“Kendini” aşandır, aşkındır.

Sevgi; yüreğimizin güneşini, aşkınlığımızı; tutkuyla aşkla her daim yaşamın şafağına doğurmaktır.
Sevilmekten ziyade maksat sevmektir aslında…