Sevişmeden uyumak

“Sevişmeden uyumayalım; anlaşmadan ölmeyelim” diyor şarkıda. Dünyanın en güzel sözlerindendir “sevişmek”. İşteş fiildir; yani karşılıklı yapılan bir eylemi dile getirir. Sevişenler vermenin gücünü yaşadıkları gibi almanın doyumuna da ulaşırlar. Bencillik ve kullanılmışlık duyguları da uzaktır sevişenlerden. Çünkü sevişmede kişi seven ve sevilen olur. Sevmek ve sevilmek iç içe geçmiştir sevişmede; ayırmak mümkün değildir ikisini. Aslında sevmeyi ve sevilmeyi ayırmak mümkün olmadığı gibi gerekli hiç değildir. Sevgi en muhteşem sözcüktür insanoğlunun kullandığı; bence daha mucizevi olan ise Allah'ın da sevgi sözcüğünü kullanmasıdır. Allah “ey habibim” der peygamberine; yani “ey sevgilim”. Sevgiyi ve sevişmeyi dillere pelesenk edip ayağa düşüren bizler için, ne büyük eksikliktir ondan konuşmak ama onsuz düşünmek ya da onunla düşünememek. Modern insan hayatın merkezine kendini ve bedenini koyduğu için, sevgisi de şehvetle sınırlı kalıyor; Dolayısıyla sevişmekten anladığı bedeninin doyuma ulaşmasıdır sadece. Oysa şehvetle sevmek aynı şey değildir; ama şehvet de insani bir şeydir muhakkak. Sevmek ne zor bir şeydir sadece sevilme peşinde koşanlar için. Kendini dünyanın merkezine koyan ve “hep bana ve hep benim için” diyenler için sevmenin vermekten, eylemekten geçtiğini anlamak çok zordur. Sevmek zor bir şeydir; çünkü sevebilme cesaretini gerektirir. Şehvet için cesarete gerek yoktur oysa; acıkmak için bir şey yapmanıza gerek olmadığı gibi. Sevişmeden uyumayalım ey insanlar; sevişmeden uyumak anlamadan, anlaşılmadan, anlaşmadan; yani yaşamadan ölmek demektir.