Sezen üzerine... Bir kitap üzerine... işte öyle bir şey...

Ne zaman aşık olsam, ne zaman aldatılsam, hasret çeksem, terkedilsem, ya da terketsem kendimi hep bir Sezen Aksu şarkısının içinde bulurum. Çok yakın çevremdekiler bilirler ki benim dilime durduk yerde takılmaz bir şarkı. O gün ruh halim neyse, ne hissediyorsam onu anlatır söyle-n-diğim şarkılar. Eğer mevzu aşksa benim dilimin tek kahramanı vardır o da Sezen Aksu. Bu yüzden "Sezen Aksu Şarkılarıyla Büyüyen Kız Çocuğu" adında bir kitap görünce almadan duramadım. Kitabın yazarı Mert Özmen.

"Biliyor musun, ben hala o on yedi yaşındaki genç kızım. Çünkü on yedi yaşımda başımda deli kavak yelleri eserken ve o, ilk aşkım başımda bir yağmur damlasıyla ve ben başımdaki o yağmur damlasıyla sırılsıklam, bir kırk beşlik plaktan sen beni anlatıyordun: "Boş yere değil ah inanmam / Koşarım yine ardından / Bulsam da olur bulmasam da / bu ümittir beni bil yaşatan." ... Ben terk edilmiştim, ama sen beni benden daha fazla anlatıyordun, o plakla sana inandım... O an kalbim sakinleşti, şarkılarınla her zaman tutunduğum sen, her zaman elimi hiç bırakmamış olan sen, şimdi de elimi tutuyordun, aslında elimi değil kalbimi tutuyordun... Seni ilk kez dinlediğim o plaktaki şarkıyı bu kez elimi tutarak, gözlerime bakarak benim için, yalnız benim için söylüyordun. Ve ben şu an yine senin bu şarkını ilk kez duyduğunda başında deli kavak yelleri esen ve beni aşktan sırılsıklam eden ilk aşkımı, saçlarımda bir yağmur damlası olarak gezdirdiğim yaşımda, on yedi yaşındaydım. Teşekkürler, Minik Serçe, teşekkürler Sezen..."

Diyor Mert Özmen kitabın arkasında. Kitabı tek bir nefeste okuyorum. Gözlerim doluyor. Boğazıma yumruklar düğümleniyor. Diyorum ki bende yeğenimi götüreceğim bu yaz ilk Sezen Aksu konserine. Ama ona mutluluktan da insanların ağlayabileceğini anlatmak kolay olmayacak Sezen'le gözgöze geldiğimde gözümden akan yaşları gördüğünde.

Dönüp bakıyorum hayatıma her kilometre taşında bir Sezen Aksu şarkısı buluyorum. Bazen endişe duyduğumu hissediyorum ."Tanrım nasıl aynı şeyleri yaşayabiliyoruz..." Ve daha endişe vericisi benim hissettiklerimi benden iyi nasıl anlatabiliyor... Ama bunun mucizevi bir yanı da var ki , bu hissin benimle birlikte Türkiye'nin çok büyük bir kısmında da olması. Bir kadın var... Ve o hepimizin yerine yaşıyor ve yazıyor... Bu mucize değil de ne ki...

TANRI KRALİÇEYİ KORUSUN...