Sigara

Bu gece de seninleyim arka bahçemde. 

Hava o kadar sakin ki, sanki rüzgâr esmekten yorulmuş,  

Yağmur yağmaktan bitkin düşmüş. 

Soğuk da başka diyarlara olan yolculuğuna çoktan çıkmış bile. 

Karşımda küçük mütevazi bahçe lambası ile etrafındaki sineklerin yaptığı muhteşem tango. 

Bulutlar da az önce beni yıldızlarla baş başa bıraktı. 

Yani karanlıkta, bir ben, bir sen bir de yıldızlar… 

Elimde siyah bir sigara,  

Karanfil tadında. 

Her içime çektiğimde daha da çok parlıyor. 

Tadı sen gibi. 

Lise yıllarında ilk defa senin dudaklarından sonra benimkine değdiği için olsa gerek. 

Usulca içime çekiyorum. 

Yavaşça dokunduruyorum dudaklarımı, sanki seni öpüyor, seni içime çekiyormuşum gibi. 

Dumanın bir kısmı benden uzaklaşıyor, bir kısmı da üzerime siniyor sinsice. 

Tadı sen gibi demiştim değil mi? 

Boğazımı yakıyor önce. 

Ama alışıyorum sonra. 

İçime çektikçe daha da çok çekesim geliyor. 

Beni sarıp sarmalıyor, tadı damağımda kalıyor. 

Sakiniz ikimizde. 

Onun bitmeye niyeti yok, benim de onu bitirmeye. 

Sanki içip bitirince sen de bitecekmişsin gibi. 

Oysaki ki bana bu öpücükler yetmiyor, daha da sarıp sarmalamak istiyorum. 

Ama azalmaya başladıkça elimi yakıyor düşünmeden. 

Hem bitiyor, hem uzaklaşıyor, hem yakıyor. 

Tadı da aynı senin gibi biterken bile. 

Dumanlar çekip gidiyor. 

Ağzımda acı bir tat bırakıyor,  

Aynı senin hayatımda bıraktığın izler gibi… 

İçim ürperiyor. 

Sigaranın küllerine bakıyorum. 

Bitmiş hikâyemizin küllerine benziyorlar. 

Bitmiş hikâyemize bir noktayı da onlar koyuyorlar kalbime gösteriş yaparcasına. 

Külleri çöpe atıyorum.