Sigaramın dumanı siyah bant

Bugün acı çekiğimi hatırladım. Doğdum, çok acı vermiş doğmak, sonra yaşadım bildiğimce, acı çekmeyi sever gibi yaşadım.

Mutlu olmayı da sevdim, başkaları acı çekerken kendime dönemedim pek. Dışarıdan belli halim, ta kendimdim her zaman.

Yanlış yaptın dediler.... Doğruyu bilemedim.

Aşk ta acıtıyor, ulaşamamak ta, özlemek te, aldatılmak ta. Hatta, tek ve biricik olmamak ta bazen... Kıskanmak bile, kıskanılmak ayrı sıkıntı...

Mutsuz olmayı seçmezsiniz. Size gelir mutsuzluk. O zaman seçim budur (!) mu demeli, hak mı ettim bilemedim.

Doğurdum, canım acıdı. Sonunda mutluyum kendim ve oğlumla. Huzur var, sevgi, saygı her zaman alışıldığı gibi.

Ses yükselmiyor artık evimizde.

Mutsuz olmayı seçmedim. Ben anlamayı seçtim.

Bugün ve dün duyduklaım, canımı acıttı. Evimde huzur, başka evlerde ağıt var.

Aklımdan geçen şunlar var:

Sonu ölüm olabilecek bir meslek var. Maden işçileri var. Anneler var, babalar var. Her gün kötü haber beklemeye alışmışlar onlar. Bu nasıl bir acıdır, tanımıyorum. Canımı yakıyor.... Anneliğim ve evdeki huzur, bana oh dedirtmiyor bu akşam. Çok şükür mü?? Nasıl bir hayvan olmalıyım bilemem..... Türü belirsiz olsun.

Yazabiliyorum.

Canım oğlum afiyette bu akşam.

Ocağımda yemek var.

Maden ocağında galeriler var.

Metan gazı sızınca çöken yuvalar var.

Sen nasıl bile bile girdin o kör karanlığa ay oğul demek ve bağırmak var...

Kızmak ve acı var sadece... acı var....

Mutsuzum ....

Sigaramın dumanında siyah bant var.

Aklımın bir ucunda Zonguldak, kar ve karda yürümek var. Ucu yuvarlak bastondan güç alıp düşmemek...........

Balıkesir var aklımda, maden ocağı var.....

Oğullar, babalar, dayılar, amcalar var.

Evlerde anneler var.

Alnımda siyah bant, sigaramın dumanında siyah bant var.

Dumanım kara. Mutsuz ve küskünüm bu akşam.

Özlem ERKAPLAN