Şiir öykü kardeşliği

can buldu su
çiçekler söyleşti uzun solukla
bırak yüreğini dalgalansın
durma

Can bulan kendisiydi yeniden. Bir hoş oldu dizeleri okuyunca. Kitabın ön kapağının içine yazılanları uzaklaşınca yineledi durdu,

Gözlerin mavi sularında yaşam doludizgin

Kendisi için büyük bir onurdu bu övgü. Ünlü bir ozana yakın olma isteği depreşti içinde. Ayrılıklar, olumsuzluklar neler doğurmuyordu ki! İşte bir sözle, bir dizeyle yıllar sonra da olsa güzellik pır pır yanıp sönüyordu. Bunları düşününce uzun uzun çalan tüm telefonlarına çıkmadı artık.

(Düşler Yaşlanmıyor, Anları Yaşarken)

Yemek salonu yolcularla doluydu.Televizyonda haberler başlamıştı.Acı haber tez mi ulaşır demişti atalarımız. İşte bak yine tuzağa düşen askerler, ölümler sıralanıyordu. Bu acılar ne zaman bitecek diye yüreğimle
usum arasında gidip geldim. Hemen arkasında ağıtlar yakan analar geldi beyaz cama. Her ana ağıtını anadiliyle yakıyordu. Ağıtlara düşen bu yiğitler aynı ulusun çocuklarıydı.

(Düşler Yaşlanmıyor, Yol Boyu)