Şişmanım

İlahi adalet diye ben buna derim! Bugüne kadar hep zayıflar sınıfında olan bir insan olarak tartıda hayal bile edemeyeceğim o sayıyı görmem benim için bir dönüm noktası oldu ve o anda kafama dank etti! Zayıflar sınıfından çıkıp hızlı adımlarla kilosuyla başı dertte olanlar sınıfına geçmiş ve arka sıralarda bir yere oturuvermiştim.

Hani ben ne yesede kilo almayan insanlardandım? Koca bir yalanmış! Hiçbir pantolonumun içine giremediğim gibi, dört aylık hamile arkadaşımla aynı göbeğe sahip oluvermiştim bir anda. Bu sınıfta ilk dersimi de hain bir satış elemanı tarafından aldım, ne cesaretle söyledi bilemiyorum ama söyledi ' Hamilesiniz değil mi?'

Gözlerimi kocaman açarak verdiğim 'Hayır değilim' yanıtının arkasından gelen korkunç bir sessizlik... yanımda bulunan sevimli arkadaşımın sayesinde herkesin diline düştüm. Espiriler, espiriler 'Kız mı, oğlan mı?' 'Doğum ne zaman?' 'Bebek kimden?'... Gülümsüyorum; aslında yakıştı bak, yüzüm ne güzel oldu, boyum kaldırıyor gibi kaçış yolları arıyorum ama içim içimi yiyor sinirleniyorum, sinirlendikçe gözümün önünden yaş pastalar, tatlılar, mantılar geçiyor ama imkansız yememem gerekiyor ve rejim denen şeyle tanışıyorum.

Onca yıl her istediğini almış bir mide; kepek ekmekli kahvaltıları, akşam içilen çorbayı, şekersiz çayları şiddetle reddediyor. Midemde kramplar, başımda ağrılar beni bu kiloya sürükleyen depresyonu bile tam atlatamamışken şeytan sol tarafımdan usulca süzülüp 'Git kendine birkaç beden büyük yeni kıyafetler al sonra da yemene devam et' diye fısıldarken zor tutuyorum kendimi.

Ben artık şişmanların neşeli insanlar olduğunu düşünmüyorum. Bu tezime dayanarak onlara yaptığım her türlü acımasız espiriden dolayı.

Onları kırmamak adına 'Sen aslında balık etlisin' diye söyleyip içimden 'Üzgünüm şekerim eh biraz fazlan var' dediğim için -ki ben hep bunun anlaşılmadığını sanırdım ama bu cümleyi kuranın bıyık altından gülümsediği çok iyi anlaşılıyormuş, anladım-

Bence kilo almak, kilo vermekten daha zor diye inatlaştığım için...

Tek başıma yemek yememek için rejim yapan arkadaşlarımı, "hadi sen de ye, sen de ye" diye zorladığım ve yemediklerinde onlara çok kızdığım için...

"Herkes kafayı kilolarına takmış başka dertleri yok sanki" diye gevezelik ettiğim için çok özür diliyorum ve artık sizi çok iyi anlıyorum.

İnsan ne oldum dememeli, ne olacağım demeli...