Siz hiç 17 yaşında öldünüz mü?

Siz hiç 17 yaşında öldünüz mü? Ya da 20-21-22 yaşında...

Normal bir insan için birinin hayatını sona erdirmek çok tuhaf bir şeydir. Ben hayatımda bilerek sinek dışında bir canlıyı öldürdüğümü hatırlamıyorum. Öldürmeyi düşündüm mü? Bilmiyorum ama galiba bu eşkiyaların şehitlerimize yaptıkları karşısında galiba düşündüm.Hani şu kana kan, cana can meselesi var ya...
İşte o mantıkta düşündüm ve ne ilginç ki kendi oğlumu o şehidin yerine (Allah Korusun) yerine koyarak düşündüğümde
aklıma normalin çok dışında teoriler geldi.

Ama ben yerdeki karıncaya dikkat eden adam nasıl oluyorda bu düşüncelere kapılıyorum.
İşte yanıt verilmesi gereken soru budur bence..

17 yaşında bir genç kız hayatını kaybetti, suçu nedir ? Ne suçu , hiç kimsenin suçu yok ki onun olsun. Babasının peşinde, doğduğundan beri oradan oraya dolaşıp duran bir asker ailesinin çocuğuydu. Belki de ilkokulu benim gibi 3-4 ayrı yerde
okumak zorunda kalmıştı. Şimdi de gideceği yere uzak olan lojmandan, ya da evinden cefasını çektiği asker hayatının doğal parçası olan bir olanaktan yararlanarak gideceği yere gidiyordu.

17 yaşında gidiverdi. Ama ne yazık ki istediği yere değil. hiç aklına bile gelmeyecek, bilinmeyen bir yere gitti.
Babacığı baş ucunda çırpındı, boşuna tutamadı kızını.. Buse kızımız uçuverdi.

Buse'nin hiç aklında yoktu bu başına gelenler. Nasıl olsun ki , insan 17 yaşında bunları mı düşünür, aslında belki babası için yıllarca düşünmüş olabilir görevi gereği, ama kendisi için asla...

Sınavlar, okullar, üniversite, meslek, sevmek, sevilmek, evlilik , yuva kurmak, çocuk, güzel elbiseler, ayakkabılar, aile için sorunlar, arkadaşlar , cep telefonu, bilgisayar, o, bu ve şu... Ama ölüm dedildi aklına gelen ...

Birileri yaptırdı, birileri de yaptı...

Buse genç yaşında gitti, küçücük kız kardeşi bakakaldı. İçinde gelişen duyguları bile analiz edemeyecek kadar küçüktü.
Ama gözyaşı ve acıçok şey öğretirmiş insana, sanırım o da öğrendi.

17 yaş için söylenecek o kadar çok şey var ki... Peki, 20'ler,21'ler,22'ler için ne diyeceğiz. İnsan sadece vatanına saldıran düşman için ölür. Şehirlerimiz de ne yazık ki bu kutsal görev süresinde aramızdan ayrıldılar.Yapılması gereken çok şey vardır mutlaka ama izlerseniz sadece laf üretiyoruz. Gerisi boş, oğullarımız,kızlarımız,canlarımız gidiyor.

Hain eller onlara acımadı. Aslında acıma , vicdan ve benzeri duygular insanı insan yapan önemli duygulardır.. Ancak, insanlarda bulunur bu duygular...

Kafamın içinde tek bir düşünce var;
Bunları engelleyecek kararları alıp, uygulamayanlar da bir şekilde aynı acıyı yüreklerinde hissetmiş olsaydılar işler farklı olur muydu?

Çok ama çok üzülüyoruz...