Sizce de bir kez daha düşünmeli miyiz?

Bir çoğunuz gibi ben de kapalı bir mekanda çalışıyorum. Sabah giriyorum işyerime, akşam olunca çıkıyorum. Mesleğimi icra ettiğim mekanın/ dairenin camları; hayatla, benim dışımda da var olan ve durmadan akıp giden o koca organizasyonla, tek bağım.

Oysa ne güzellikler kaçırıyorum,

Oysa ne güzellikler kaçırıyoruz…

Baharı çok severim. Hatta mevsimlerin içinde en çok baharı severim. Baharda en temizdir çünkü yeni yeşeren buğdaydaki yeşil, baharda en temizdir çünkü bulutlardan arınan masmavi gökyüzü ve karanlığı silmek istercesine güneş; baharda en ışıklıdır bence.

Geçenlerde bir taziye ziyareti dolayısı ile Adıyaman’ ın ova köylerinden birine giderken arabanın camından tanıklık ettim, doğanın kolunda gelinlik kız gibi görünen taptaze ilkbahara ve kendi kendime sordum:

“Bize hediye edilen hayatı gerçekten tam anlamıyla, hissederek mi yaşıyoruz? Bunu başarabiliyor muyuz?

Bize sunulmuş bu armağana, bu emanete iyi bakabiliyor muyuz , hakkını verebiliyor muyuz?”

Yoksa, bir hastane odasında, masasında tahlil ve tetkik sonuçlarımız duran doktor tarafından, yüzümüze okunduğunda hayatımızı harcamış olmanın bedenimizle ödeyeceğimiz/ ödediğimiz bedeli, gerçekle yüzleşmenin acısını mı yaşamaya mahkumuz hepimiz; bu çağın insanları olarak.

Harcıyoruz, tüketiyoruz, dönüp geriye bakmıyoruz.

Bir tek sıhhatli nefesin bile, dünyalara bedel olduğunu bile bile hem de…

Sizce de hayatımız dediğimiz o klasörün içindekileri, tüm alt başlıkları ve içerikleri ile, bir kez daha düşünmeli miyiz?

Kaçırdığımız tüm trenlerin hatırı için…

Aklımızda Ataol Behramoğlu’ nun aşağıdaki dizeleriyle;

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına,
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır,
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.

D. Dara KILINÇ
ddarakilinc@hotmail.com