Sızı

Öylesine vurgun sessiz bir göçebe
Hayat bükük
Ve sensizlik bende yıkık dökük..
Susmayı denemişti benliğim
Öyle ki becerdi umutsuzluğa doyduğu gibi
Seni unutmayı da becerdi
Kavuşamadığımı bildiğim koca bir sır gibi. 

Kalakaldı içimde acının ektiği ölümsüz sızı.
Veryansınlar koptu bir alamet gibi mevsimin baharında
Koşmaya kalkıştı ruhumun en asi umut tılsımı
Engel oldu oysa ki ve yine içimdeki en derin sızı... 

Ateş yandı ocağımda külü toz oldu uçtu
Bakamadan bir ömrümün serveti rüzgârla kapımdan kovuldu
Umut yolun yolcusuydu şimdi o da sustu
İsyanlar karalar ve sonu vurdu
Ve ey bendeki o en büyük kanayan yara
Vakit aktı istediği zamana
Sus demeyecek kadar kul oldum acıya
Ey sızı sen de benle kuruyacaksın gömü olacaksın en derin toprağımda....