Sizin sevgili gününüz hangisi?

Tarihi belgeler diyor ki, 14 Şubat diye bir şey yoktur. Ta Roma zamanında Valentine diye bir rahip adına ilan edilmiş; neden olduğu belli olmadan… Sonra bununla ilgili bir kaynak bulunamamış, kilise en sonunda 1969 yılında takviminden çıkarmış bu Valentine gününü…

Sonra adı kalmış. Ticareti canlandırdığı için 3 maymunu oynama kararı alınmış. Bütün bunlar kimin umurunda…  14 Şubat var… O gün sevgililer günü… Zorlama, sahte bir gün olsa da, o gün sevgililer günü…

Çok çok eskiden, (yine 14. 15. yüzyıllarda J ) sevgilisi olmayanlar, o gün hoşlandıklarına kart gönderirlermiş, sevgilim olur musun gibisinden… Sanki o gün kabul etme ihtimali daha yüksek olurmuşçasına… Yerle bir olmuş özgüveni o günle kazanırmışçasına… Gerçi bugün de bu geleneği inatla sürdürenler yok değil. Duyuyoruz hala… İşi bir adım öteye götürüp, bugün evlenme teklifi edenler var artık.

Bugün teklif edince karizmatik olduğunu sanan, kabul etmezse O’nun ayıbı olan bir duyguyla… J

Tamam, sevgililer günü hevesini kırmak istemem kimsenin. Herkesin sevgililer günü olsun… Hatta kutlu olsun…

Ama 14 Şubat olmasın o, belki de sizin sevgililer gününüz 23 Nisandır… Öyle değil mi? O gün olsun…

Belki de sevgilinizin bile bilmediği bir gündür o… O’nu ilk gördüğünüz, ilk defa içinizde o boşluk duygusunu hissettiğiniz, aptallaştığınız, tüm savunmanızı kaybettiğiniz, hani heyecandan titrediğiniz belki… Ama tek başınıza, içinizde, kendinize bile itiraf edemediğiniz bir andır o…

O andır sizin sevgili gününüz.

Ağların örülmeye başladığı işte o ilk an… Her o günde, örülen ağların ne kadar büyüdüğünü fark edersiniz. O ilk ana gider, vay be! dersiniz kendinize… Çünkü özeldir, çok özeldir. Hatta bazen sevgiliyle bile paylaşılamayacak kadar özeldir.

Sanki paylaşılırsa, büyüsü kaçar, sihiri bozulur. Sanki çırılçıplak hissedersiniz kendinizi…

İşte O gündür sizin sevgili gününüz.

O gün…

Hani bir hediye alınacaksa, o gün anlamlıdır. O duyguları yaşatana armağandır. Hatırlatana armağandır. O ilk ana bir duadır…

“İyi ki!” dir o hediye… Söylense ifade edilemeyecek onca güzel sözdür. Şükürdür belki…

Her sevgilinin sevgililer günü de aynı değildir her zaman. Biri daha önce hissetmiştir o duyguyu bazen, diğeri daha sonra peşinden… Yani siz o hisleri yaşarken, o size etmediğini bırakmamıştır belki de… Ta ki, O’nun içinde bir gün, bir an, size baktığında içi titreyene kadar… İşte O’nun içinde, o gündür sevgili gün… Aynı gün olmasa da, aynı yerde olduğunuz gün…

Belki siz O’nun bir fotoğraf karesindeki kocaman gözlerine takıldığınızda, O’nun sizden haberi bile olmamıştır. Siz O’na varmak için türlü oyunlar, planlar içindeyken, O sizi henüz dâhil etmediği hayatının kahramanıydı belki de… Kim bilir… ;)

O yüzden sevgili günü çift kişilik değil, tek kişiliktir aslında…

En iyi siz bilirsiniz. O’nu keşfettiğiniz, Onunla keşfettiğiniz anı… O gün sizindir, sizin içindir… “Seni Seviyorum!” dediğinizde içinize sığmıyorsa o iki kelime, işte size sunulan bir lütuftur o…

Eğer ticareti canlandıracaksanız, o günden daha iyisi yok. O’na özel olduğunu hissettirecekse, o gün en güzelidir. Sebebini söylemeden, içinizdeki duyguların mahremiyetini bozmadan, sanki sebepsiz, sanki sürpriz olsun o hediye… O’nun bile bilmediği bir teşekkür olsun adı.

Herkesin ortak bir sevgili günü olmaz. Olsa da samimi olmaz. Nedeni olmaz. Olsa olsa, bayram gibi bişey olur. Festival tadında… Size özel değil, genele özel olur. O’nun adı da sevgili olmaz…

Herkesin ortak kutladığı bişey özel olamaz. Samimi olamaz. Adet yerini bulsun diye hiç olmaz.

Ne sevginizi, ne sevgilinizi, ne de gününüzü sıradanlaştırmayın. En özel duygularınızı böylesi dayatma günlerle yaşamaya çalışmayın… İnatla banane derseniz, aman ha, abartmayın… Samimi olmayacaktır.

İlla bugün bişey yapılacaksa, o günü hatırlayın mesela… Ve hiç unutmayın…