Şoförün isyanı…

Aracı kullanan şoför o kadar doluydu ki ben bir şey demeden başladı konuşmaya. Konu trafik magandalarıydı ama öyle yerlere geldi ki ben bile şaştım.

Önce,

“Bir de trafiğe çıkan şu eşekler olmasa” dedi , önümüzdeki siyah Mercedes’i kullanan sürücüyü kastederek.

Mercedes’i sollarken, hafif beyazlamış çember sakallı sürücüye göz ucuyla baktım, yanındaki adamla sohbet ederken başı bir sağa dönüyor, bir önüne bakıyordu. Sanki yol tamamen kendisine aitmiş gibi şeritten şeride geçiyordu, dikkatsizce..

“Altına almış Mercedes’i hava atıyor. Köyünde traktör sürmesini beceremeyen İstanbul’da Mercedes kullanıyor” dedim.

Ellili yaşlardaki şoför;

“Ben gelecekten umudumu kestim artık. Allah sonumuzu hayır etsin” diyerek, içindeki öfkeyi dışa vurmaya devam etti.

“Valla haklısınız. Siz gelecekten kesmişsiniz, ben her şeyden kestim. Ne adam kalmış, ne adamlık, ne insan kalmış, ne de insanlık. Bakın şimdi, bu adam bu Mercedes’i kullanıyor. Tipinde tip yok.. İş adamı deseniz, öyle olsa adam gibi giyinir, zengin aile çocuğu, mirasyedi deseniz, o kılık da yok. Mutlaka ya beyaz satıyordur, ya da tefeci, mafyadır…”

“Onlar eskiden” dedi, şoför, “Ben bunların nasıl kazandığını çok iyi biliyorum” diye devam etti.

“Nasıl kazanıyorlar?” diye sormamı beklemeden sürdürdü konuşmasını;

“Kuruyorlar bir şirket, alıyorlar krediyi, dikiyorlar bir iki duvar, ondan sonra iflas gösterip, devletin parasının üstüne oturuyorlar.”

“Çok haklısın, devletin malı dururken, temiz para dururken, adamlar neden riske girsin ki. Hem bunlar bir kişi, iki kişi değil, her kademede ortakları var bunların. Paylaşıyorlar…” diyerek, şoföre hak verdim.

Şoför bilgili biriydi. İş yerindeki araçlardan birini kullanıyordu.

“Bakma benim böyle şoförlük yaptığıma, ben iki dil biliyorum, Avrupa’yı, Ortadoğu’yu dolaştım hep.. Devlet nedir, millet nedir bilirim. Böyle miydik biz? Ama nasıl bu hale geldik onu da bilirim. Allah buna sebep olanlara rahmet etmesin… Öteki dünyada iki elim yakalarında olacak. İnşallah çocuklarından, çocuklarının çocuklarından çıkar acısı da fakirin fukaranın hakkını yemek ne demekmiş görürler.. İnşallah inim inim inler, yatalak olurlar da sürünürler…”

Öyle bir beddua etti ki şoför, biri tutsa yeter zaten.. Ama yerden göğe kadar da haklıydı..

Devam etti:

“Ben, Mardinliyim arkadaş. Üç yıl aradan sonra geçenlerde memlekete gittim. Bir tanıdığım yanıma gelip, başından geçen bir olayı anlattı. Öyle üzüldüm ki.. Bu arkadaş fabrika kurmak için 600 milyar lira kredi istemiş. Kredi çıkınca getirip bunun eline 300 milyar tutuşturmuşlar. ‘Ne bu?’ diye sormuş, 300 milyarını sonra verecekler sanmış. Krediyi veren, ‘Hepsi bu kadar. Sen bunu al harca, gerisini paylaşacak olanlar var, sesini de çıkarma. İki üç yıl sonra ‘iflas ettim’, der, ödemekten kurtulursun’ demiş.

“Ohh! be, ne güzel. Avantaya bak. Krediyi ver, yarısını cebine at. Almış mı peki arkadaşınız?”

“Almamış. ‘Aferin sana, dürüst adammışsın’ dedim. Takdir ettim, keşke herkes benim arkadaş gibi olsa.

“Nerde abi böyle adamlar.. O almazsa başka birini mutlaka bulurlar. Devletin malı bu… Görmedin mi Mercedes’teki magandayı. Mutlaka arkadaşının almadığını almıştır… Çalışarak, çabalayarak kazansa, arabayı böyle kullanır mı? Yolu sanki babası yaptırmış..”

İş yerine yaklaşırken, son cümlelerini sarfetti şoför;

“Ben gelecekten gerçekten umudumu kestim. Allah sonumuzu hayır etsin.. Yıkılıp gitmeyiz inşallah bu hırsızların yüzünden…”