Sofra

Kadın sofrayı topladı. Bardakları, tabakları yıkadı. Çay doldururken çatlayan bardağı çöpe attı. Adamın ellerinin değdiği her şeyi yıkadı. Muhabbetinin dokunduğu sofrayı. Nazarının dokunduğu güzelliğini çöpe attı. Sonra yastık kılıfını değiştirdi. Duşa girdi. Kokusunun kaldığı yastığı, sevgisinin dokunduğu tenini yıkadı. Adam ne sofrayı kurmaya ne de toplamaya yardım etti. Sofradaki bir kaç şeyin ucundan azıcık aldı yedi. Sanki kadın tek başına yedi her şeyi. Tek başına yaşadığı gibi. Adam hep yapardı bunu; kadın, iki kişi oturdukları sofrada yalnızdı sanki. Adam seviştikten sonra sessizce kalkıp giderdi, sofradan kalktığı gibi. Yine sessizce çıktı evden. Nasıl olsa kadın toplardı tabağın kenarına dökülen iltifatları. Çatalda kalan içe atılmış duyguları. Çatlayan bardaktan sızan kederleri. Ve yastıkta kalan arzuları. Kadın keselerdi teninde söylenmeden kalan sevgi sözcüklerini. Sonra yok sayardı yaşarken yaşanmayanları. Çünkü adamın tabağında kalan arzu’nun, kadının tabağında kalan aşk'ın kırıntılarıydı. Kadın her iki tabağı da yıkadı. Nasıl olsa her zamanki gibi kadın kabullenilmiş yenilgisini temizler rafa kaldırırdı. Çünkü yine lazım olacaktı.