Sokak çocukları vardı…

Sokak çocukları vardı yollarda. Mendil satan ya da dilenen sokak çocukları… Veya yolun ortasında dikilip, ışıklarda duran arabaların camlarını silen…

Sokak çocukları vardı bir güzel söze, bir tebessüme hasret. Başını okşayan kimsesi olmayan çocuklar. Aileleri tarafından dışlanıp sokağa bırakılan çocuklar… Annesini, babasını hiç tanımayan hatta ailesinin varlığını ya da yokluğundan bir haber olan çocuklar… “Belki de ölmüşlerdir o yüzden ben buradayım” diye içinden geçiren çocuklar onlar. Bir de ne zaman başı okşanan bir çocuk görseler içleri ağlar onların. Sevgiye, güvenilmeye aç çocuklardır onlar.

Sevmek, sevilmek, değer görmek, değer vermek ve toplumda yer edinmek isterler aslında. Biz ne yaptık ya da yapıyoruz ya da yapabiliyoruz onlar için? Onlara değer veriyor muyuz? Tabi bu bir tartışma konusu – ne yapabildiğimiz-. Kimi “ evet devlet yurtlarında yetişiyor birçoğu ve devlet onlara reşit olduklarında iş imkânı da sunuyor” diyor ve bana ne politikası sürüyor. Kimisi de “hayır değer vermiyoruz onlara. Bize yaklaştıklarında biz itip ‘git’ diyoruz ve bize ne dediklerini bile dinlemiyoruz. Hor görüp dışlıyoruz” diyerek elini uzatır onlara.

Peki, siz hangisini savunanlardansınız? İtenlerden mi? Yoksa elini uzatanlardan mı? Karar sizin tabi ama bir de kendinizi koyun yerlerine bakalım ne oluyor sonunuz… Unutmayın sokak çocukları vardı yollarda. Sevgiye, şefkate, değer görmeye muhtaç…