Sokakta giderken, gülümsüyorum

Sokakta herkes kendi kendine konuşuyor elleri kulaklarında. Eskiden ağızlar varırmış kulaklara gülümserken karşıdan gelen dostlara…

Oysa yeni trendimiz eller kulaklara mutlaka son çıkan cep telefonlarımızla. Selam vermekten korkar olduk hepimiz, birimiz gülümsese aniden diğerine.Şüpheler içersindeyiz… Ya bişey isterler korkusu bizden yada neden gülümsedi şimdi bu paranoyası en inceden…

Hayat el’den gidiyor kulaklar suç ortağı…

ve biz birilerinin kuklası..
çalış, kazan, tüket, acilen şartlandırılması…

Belki birimiz belki artık hiçbirimiz cep telefonsuz yaşıyoruz.

Aynı sokaklardayız hepimiz bir otobüs durağında, bir büfede, bir gazete bayiinde. Birbirimize bakmıyoruz bile.

Hopp ellerimiz önce cebimize sonra kulaklarımıza gidiyor çalan zilin sesiyle…

Evet “duydunuz zilin sesini !...

O iki kelimeyi kullanmayacaksınız. Evet/Hayır “

Bizler kullanıyoruz. Her gün her saniye…

Kısa cümleler kuruyoruz bakınca yüzlerimize…

Uzun cümlelerimiz cep telefonumuza havale.

Aynı yollarda yürüyoruz gündüz gece…

Aynı dili konuşamıyoruz . Aynı dili konuşabilsek, aynı kalpte birleşemez miyiz? Aynı dil’de olmasa da aynı kalp dilinde konuşursa çözerler kalp şifrelerini bir anda.

Bir ekmeğin tadında

Bir çoçuğun kalbinde

Gökyüzünün maviliğinde

Ağacın gölgesinde

Bir kalbin sesinde

Bir merhaba’da hem de sevinçle

Çocuklar, hep aynı dili kulanırlar bakarken gözlerimize

Kalplerinden yayılan ışık gelir bize, onlara geri dönmeden önce.

Sevmek kolaydır.

Sevdirmekte kendilerini bizlere

İzledikleri yol belli

Gülücükleri….içten, masum ve birdenbire…

sokakta giderken, kendi kendime
gülümsediğimin farkına vardığım anlarda
insanların beni deli zannedeceğini düşünüp
gülümsüyorum... ( O.veli -Gülümsüyorum )

Orhan Veli misali.....

Jülide ÖNCEL / 20.09.2007