Son fısıltı

Kırgın rüyaların kâbusundan uyanmıştım,
Sarılmıştım yokluğuna...
Çöl serabının umuduyla,
Avutuyordum susuzluğumu...
Yenilgi mahkumu bir savaşçıydım,
Başımda yalnızlığın asılı taşı,
Bu gece ölüm yakın geldi bana,
Üşümek ve yalnızlıksa uzak...

Ölüm koydum senin adını,
Yüzün soğuktu.
Toprağın rengi gibi bir düşle,
Hayal ettim seni...

Kovdum ışıksız yarınları kapımdan,
Bu gece hüznü kovaladı ışıklarım.
Artık birçok yüzüm vardı
Ve
Sabun kayganlığında avuçlarımın yitirdikleri...

Ben bir hayal delisiydim oysa,
Apsentleri devirmemişti iliklerim...
Arkamda,
Riyaların ayak seslerini duydum,
Beni beklediğini biliyordum üstelik.
Toprağın yağmur damlasını beklediği gibi...

Biliyor musun ?
Serapların içinde boğulmuyorum artık,
Her sabah karaları siliyorum yazgımdan.
Meğer hep aynıymış yüzüm,
Ayağımın altında ezildi sözlerim.
Gölgelerde kalınca,
Güneşte üşürmüş anladım...

Bir şehir düşündüm,
Faili meçhuller gizli.
Ve en masum cinayetler,
Bu şehrin karanlığına sarıldı.

Bir yankı olmak,
Bitip tükenmez bekleyiş,
Ve umut olmak kabuslu düşlerine...
Sonra hiç konuşmamak,
Gizeminde kaybolduğum gözlerinin boşluğunda uyumak...

Şarap kokardı nefesin...
Ve destan yazan bir kaçaktı,
Sana karalanan her şiir.
Bir şizofrenin yanılsaması,
Bir mahkumun özgürlük çığlığı gibi...

Biz aşkı...
Düş kaçkınlarının,
uyurgezer gezintilerinin içinden araklamadık.
Sonsuzluğa sevgiyle,
Mavi bir denizle yol aldık...
Biz seninle,
Ne karanlıkları aydınlattık,
Islanan nice günler,
Nice mevsimler,
Ve nice bağrı yanık aşıklar yolladık,
Açık denizlere...

Mucize nerde diye sordun,
Bedenine değdi gözüm.
Yalan zannetmiştin oysa...
Biz şu yalan Dünya'yı,
İki mevsime sığdırdık...

Bak ve gör ,
Yağmursuz kalan toprağıma yürüyorum,
Beş bin yıllık tarihin sancısı var omuzlarımda,
Ve idam mahkumlarının son fısıltıları,

SENİ SEVİYORUM...