Son kez görmek uğruna...

Unutamıyorum seni son gördüğüm o günü... Çıkmıyor aklımdan. Hiç hissetmedim son olduğunu getirmedim aklıma seni bir daha görmemeyi, sesini duymamayı... Sen gidiyordun bambaşka bir şehre okumaya, ben kalıyordum anıların olduğu bu koca şehirde. Ama düşünemedim işte herşeyin orda öylece kalacağını ve biteceğini... İki yüzük uzattın ellerime oturduğumuz masanın altından usulca... Yaşayabilceğimiz güzel bir sonu bıraktın sanki ellerime o an. Yaşayamadık... İki yüzük! Öyle çok isterdimki seninle hayatlarımızı birleştirebilmeyi bir ömür geçirebilmeyi. O gün orda kalamıştaki o masada sen ellerime hayallerimi bırakıp gittin sevgilim. Kalktık birlikte yürüdük. O yol biticekti eninde sonunda, biticeğini bildiğim halde dua ettim içimden, o yol hiç bitmesin istedim. Adımlarını izledim sen farketmedin. Kaşların çatık yürürken sen ben yüzünde oluşan her bir çizgiyi ezberlemeye çalıştım o dakikalarda. Öyle büyüktü ki adımların. Korktum... Yetişemicektim sana hiç bi zaman öyle senin gibi büyük adımlar atamıcaktım, gidemicektim... Durağa geldik sonra. Bitmişti yol, yürünmüştü fazlasıyla... Durağa adım atar atmaz geldi otobüsüm. Hiç unutmam 587 numaralı otobüsü... Sarıldım. Kalkacaktı az sonra. Ellerimi boynundan çekti, hadi dedi bin artık kaçırıcaksın otobüsünü... Seviyorum seni dedim son kez, içim paramparça. Arkamı dönmek ve binmek o otobüse öyle zorduki... Ağlamaya başladım, o görmedi. Şimdi keşke diyorum binmeseydim gitseydi o otobüs. Ben doya doya sarılsaydım ona orda hiç bırakmamacasına. Kokusunu son kez çekseydim içime öpseydim doya doya. Yapamadım .Öyle bi çekti ki ellerimi boynundan... Git artık dercesine.  Kalamadım. Keşke kalsaydım... Bilseydim çok sevdiğim hikayemin orda bi durakta öylece son bulcağını, yarım kalcağını... Bilseydim bırakır mıydım... Şimdi hikayem o durakta sarıldığım o yerde öylece yarım yamalak dönüşünü ve tamamlanabilmeyi bekliyor... Gel sevgilim hikayemiz orda bizi bekliyor....