Son soluğumda...

Düşündün mü hiç;
Sen bu olağandışı tavırları sergilerken, herkesin öylesine soluduğu bu havayı, belki birilerinin küçük küçük son soluyuşlarıdır.

Ne kadar isterdim biliyor musun?
Seni yok etmeye çalışırken, bedenimin ve ruhumunda yok olmasını. O küçük küçük soluyuşların benim son soluyuşlarımın olmasını.

Kimbilir, o zaman başucuma gelir, hiç bir zaman göstermediğin sevgini şefkatini son kez görme şansına sahip olabilirdim.

Ne zor bilir misin bu duyguyu? Düşündüklerini, hayallerini, arzularını yaşarken yapamamak...

Nedir bu kendimizde varolmayana duyulan özlem yada varolanın bir fazlasına veya bir üstününe sahip olma hayalleri.

Son soluyuşlarımda aklıma gelenlere bak.

Gülme sakın bana...

Kızma da...

Yargılamayacağını zaten biliyorum...

Yine saçma sapan yazmış deyip burun da kıvırma...

Farzet ki ömür boyu sana yazılıp, ara ara gönderilen gizli bir hayran mektubu diye başla okumaya. Bilirsin işte kimlere yazılmadı böyle mektuplar.

Sadece beni dinle ve zaman zaman da içsel yolculuğumun yoldaşı ol hepsi bu.

Gözlerim ve bedenim seni gören tek şahidim.

Yüreğim ise yalnızca ''sen ve ben'' den oluşan kocaman bir dünyam.

Sen hiç,

Bir sevişmeden hem ölüp hem de yeniden doğduğunu hissettin mi?

Ben çoğu kez öldüğümü gördüm ama hiç bir zaman yeniden doğduğumu göremedim.Çünkü beni öldüren de, yeniden doğduramayan da senin dokunuşlarındı.

Ölmem için ne kadar arzuyla, şehvetle, aykırıkla, çılgınca dokunduysa, yeniden doğmam için hiç bir zaman sevgiyle, şefkatle, aşkla dokunmadı sarıp sarmaladı o parmaklar.

Sana dokunduğumda duyduğum mutluluğu belki sözlerimle anlatamam, ama ruhumdaki depremin çığlıklarını gözlerimden sessizce seyredebilirsin bi tanem...

Dedim ya birileri bu olağan dışı tavırları sergilerken keşke birilerinin de küçük küçük son soluyuşları olsa...