Son umut

Bazı anlar olur ki hiçbir umudun ufukta gözükmediğini, her şeyin bittiğini anlarız. Ve bunun içinde mücadelenin boşuna bir çırpınış olduğunu sanır dururuz. Bu yüzden de hiçbir çırpınışta bulunma gereksinimi duymayız kendimizde…

Böyle anlarda çok ufakta olsa bir kapının aralık kaldığını görmememizdendir tüm umutsuzluklarımız. Oysa çok küçük bir kıvılcımın bizim için her şeyi değiştireceğini hissettiğimizde her şey değişmeye başlamıştır bile…

Bunu hissettiğimizde mücadeleye başlarsak eğer sadece aralık kalan kapının değil, tüm kapıların ardına kadar açılacağını görürüz.

Hiçbir zaman umutsuzluğa kapılmamak, her zaman son umudun olduğuna inanmak ve son umudun da bizim içimizde yani bizde olduğunu unutmamak gerekir. Umudu bir kilit olarak düşünürsek bizde bu kilidi açabilecek yegâne anahtarız elbet.

Her ne olursa olsun başarabileceğimize olan inancımızı yok etmemeliyiz içimizde. Bu inanç son umutları umut yapabilir bizim için. Bu inancı yitirdiğimiz an da tüm umutlar umutsuzluk olabilir.

"Başaracağıma inanıyorum" sözünü bu yüzden severim hep…