Son vapur sirenleri ve buğusu sararmış zamanlar

İki deste karanfil olur
Turuncu ellerimiz tutuşurken...
Ateşten ırmaklar
Dolanır ayaklarımıza...

Badem çiçekli dallar
Aşk çılgınlığında...
Sözcükler dil sürçmeleriyle
Upuzun yıllar kadar eprimiş...

Havada yangın dalgaları
Suların firarisi...
Dudaklarımızın yükselen libidosuna sebep
Eski mektupların sararmış son yazlarıdır...

Kaç yıl, kaç asır geçecek de
Miadı bitmiş bir ömrün
Toprakla sevişen tozu olacağız.
Ve bir begonya yaprağında
Sevgililerce sulanacağız...

Heyhat!...
Ömrümüz bir harman yeri.
Toz toz uçuşuyor turaç sesinde.
Oysa nasıl da esrik bir yolculuğun
Tutkulu yolcularıyız...

Şimdi ağır melodiler mırıldanırız
İçimizde son vapur sirenleri
Ve buğusu sararmış zamanlar...