Son yaprak

Bu gün size bir kitap ve o kitaptan bir öykü yazmak istiyorum. En ümitsiz anlarda bile umudumuzu kaybetmememiz için bir sebep vardır. Hayata asılmak ve dört elle tutunmasını bilmek lazım temasını işleyen bir öykü. Tabi kısaltarak yazıyorum.

Olaylar Washington’da geçiyor. Kahramanlarımız Washington meydanının batısında yaşamaktadırlar. İki genç ressam ortak bir stüdyo da beraber çalışmaktadırlar. Kasım ayında bir zatürre sağlını baş gösterir. Kahramanımız Johnsy’ye hastalığın etkisiyle yatağa düşer. Arkadaşı Sue bir doktor çağırır. Muayeneden sonra doktor, ”kurtulması için onda bir ihtimal var, ” dedi “ oda eğer yaşamak arzusu varsa... Sizin hanım arkadaşınızda iyileşmiyeceğine kendini inandırmış. Aklında bir şey mi var acaba?” Arkadaşı doktora bildiği kadar bir sorun olmadığını açıklar. Bir yandanda çok üzülür. Doktoru yolcu ettikten sonra resim tahtasını alarak hasta arkadaşının odasına girer ve resim yapmaya başlar. Hayatlarını hikâye resimleri yaparak sürdürürler çünkü. Tam resim yapmaya dalmışken uyuduğunu sandığı arkadaşının mırıltılarını duyar. Hasta kız bahçedeki ağaçların yaprak dökmesini takip edip, saymaktadır. “ Sonuncu da düşünce ben öleceğim. Üç günden beri biliyorum bunu, doktor sana söylemedi mi?” Arkadaşı şaşırır ve kızar. Arkadaşını hayata bağlamak için girişimlerde bulunur ama boşuna. Arkadaşı son yaprağı bekler onunla beraber ölmek için. Ama o yaprak bir türlü kopup düşmez dalından. Yağmur, rüzgâr, fırtına inatla direnir son yaprak, düşmez bir türlü. Bir gün bir arkadaşlarının daha zatürreeden öldüğünü duyarlar. O arkadaşları o soğuk gecelerde düşenin yerine yeni yaprak çizerken hastalanmış. Yani o son yaprak arkadaşlarının son eseri olmuş. Tanrı hepimize yaşama ümidi verip, bizi gerçekten seven arkadaşlar nasip etsin. Yoksa yaşamak için ümidimiz, son yaprakların dalından kopmamasına kalır.