Sonbahar hazan hüzün...

Yalnızım, yapayalnız... Ne etrafımdaki insanların koşuşturmaları nede beynimdeki fırtına... Hiçbirsey beni kendisine dahil edemez şu anda.Bir melodi duyuyorum sadece;belkide duygularımı anlatıyor sözleri...Mevsimler yas tutup, güller ağlasın, ahımla inleyen teller ağlasın.Mademki sen yoksun şimdi yanımda, leylaklar dökülüp güller ağlasın....Dilimin ucuna benzer sözler geliyor; zorlasam güfteli cıkacak ama birşeyler tutuyor dilimi, boğazım düğümleniyor konuşamıyorum bile...
Elime bir kağıt kalem alıp resim yapmaya kalksam; sivri dorukları kar kaplı dağlar, ardına saklanmış, doğamayan bir güneşten fazlası dökülemiyor kağıda...O beklenen umut dolu aydınlık bir türlü cıkamıyor dağların üzerine...
Medet umduğum herşey eriyip gidiyor elimde;beynimdeki fırtına ise son sürat ilerliyor, önüne ne cıkarsa yıkıp geçiyor, savuruyor herşeyi başka bi yöne.Ardında bıraktıkları ise yıllar sonra tarihi eser diye anılacak nitelikte kalıyor...
Geçecektir elbette bugünler;içimi acıtsada, beni benden etsede, sığamasamda şu dört duvara, ıslansada mavi koltukların minderleri gözyaşlarımla; biliyorum geçecek.İhtiyacım olan tek şey zaman;ve sarılmak gündelik hayat telaşına, koşuşturmalara...Boşvermek değil kastettiğim, hele unutmak asla.Ancak kabullenmektir adı;gerçeği görmektir, anlamaktır olayları, mantık çercevesinde düşünebilmektir.
Zaten öteside yoktur bunun...