Söyleyemediklerimiz

Henüz hayattayken sevdiğimize duygularımızı ifade etmek ne büyük hediye. Her ne kadar bir çok topluma göre bunu daha rahat yaptığımız düşünülse de kaçırdıklarımız çok fazla . Deprem kargaşası hayatlarda , ne çok ihtiyaç var sevgi sözcüklerine... Bir gün , tv de bir anne babanın asker oğullarına kavuşma anlarına tanık oldum. Anne ne kadar sevgisini bağırarak ifade ediyorsa , baba o kadar sessizdi. Sevgileri değil ölçüsüz olan dışavurumlarıydı yalnızca .. .kaldı ki kadın da sevgiden utanarak yetiştirilir ülkemizde .

Altan Erbulak'ın kızı Sevinç Erbulak ;kitabında şu satırlara yer veriyor.

''...bir pazar günü İngilizce kursuna gidiyorum. O zamanlar oturduğumuz evde büyükçe bir koridor var; geç kalmıştım, koşturuyorum sokak kapısına doğru. Babam her zamanki gibi çalışma odasında karikatür çiziyor, yan masadaki telsizi açık. "Breko brek, arkadaş arıyorum arkadaş!" seslerinin arasında gülümsüyorum babama bir an ve koşmaya devam ederken, "Ben gidiyorum, akşam üzeri görüşürüz!" diyorum. Arkamdan sesleniyor: "Bi öpseydin kızım!" Sokak kapısını kapatırken içeri doğru bakıyorum:

-Gelince öperiiimmm...'

Çok değil birkaç saat sonra dönüyorum eve, zaten kurs sokağın sonunda, sallana sallana dönüyorum.

Kapı, çalmama fırsat vermeden açılıyor, flaşlar patlıyor çocuk gözlerimde, öyle bir kalabalık var ki içeride anlam veremiyorum hiçbir şeye...".

Kayıp anlarımız ne çok. İnsan birini kaybettiğinde en çok söyleyemedikleri içini acıtırmış.

Teknolojinin gelişmesi hayatımıza ne çok mekanik ses getirdi rahatlığın yanında. Ama kulaklarımız doğal seslerden gitgide uzaklaşıyor. Duyduğumuz güzel seslere bir anlam veremiyoruz artık. Bu ne ola ki? derken kaybolup gidiyor tınılar