Sözün bittiği an

Yaşam ile ölüm arasında çok ince bir çizgi var. Hayatı yaşarken ölümün hiç gelmeyeceğini sanırız. Ne zaman ki bir yakınımızın kapısını çalınca o zaman varlığını tüm gerçekliğiyle hatırlarız. Bir anda dibe vurur, insan olarak ne kadar çaresiz olduğumuz gerçeği ile yüz yüze kalırız. Ölüm doğanın kanunu, hepimiz için kaçınılmaz bir son. İşte ben de geçtiğimiz günlerde annemi kaybettim ve bu gerçeklerle yüz yüze geldim. Ölüm sadece çok büyük acıları öğretmiyor, beraberinde fark edemediğimiz veya önemsemediğimiz birçok güzellikleri de bizlere gösteriyor. Her eksinin yanında mutlaka artıları da vardır. Önemli olan doğal üzüntümüzü yaşarken bu artıları, güzellikleri görebilmek ve kendimizi yenileyebilmektir. Çünkü ya kendimizi yenileriz ya da hayata yeniliriz.

Yaşama veda ettiğimizde geriye bıraktıklarımızla anılacağız. Geriye ne bırakacağımız bizim elimizdedir. Şu üç günlük ömrümüzde insanları bilerek üzmeye, onurlarını kırmaya, incitmeye değer mi? Mevlana’nın söylediği gibi;

Cömertlikte ve yardım etmede akarsu gibi ol.

Şefkat ve merhamette güneş gibi ol.

Başkalarının kusurunu örtmede gece gibi ol.

Hiddet ve asabiyette ölü gibi ol.

Tevazu ve alçak gönüllülükte toprak gibi ol.

Hoşgörülükte deniz gibi ol.

Yaşamda öyle manevi güzellikler bırakmalıyız ki, ardımızdan hep özlemle bahsetsinler.

Artık biliyorum ki yalnız değilim. Kardeşlerim, bir buçuk ay zarfında yapmam gereken çalışmaları bana hissettirmeden benim adıma yapan mesai arkadaşlarım, okulda bulunamadığım günlerde öğrencilerimi paylaşarak ders işleyen zümrelerim, her gün “bugün nasılsın” diye soran arkadaşlarım, her konuda bana destek veren dostlarım var. Hayat baştan sona yaşanıyor ama sondan başa doğru anlaşılıyor. Yaşamda hiçbir şey için geç kalınmış değildir. Sevgi, belki geçmişimizi silemez ama geleceğimizi farklı kılabilir.