Şu Günlerde

Karıncayı düşünüyorum şu günlerde…               

Erzakını taşıdığı o küçük bedeninin dev cisimler altında yok olma ihtimalinden bir haber yaşayışını…

Ara sıra serçeyi…

Onun tatlı telaşını düşünüyorum.

Büyük insanlık tarafından bahşedilen yemleri muhtaç ve çekinik bir edayla midesine aktarma çabalarını…

Üç yaşındaki bir çocuğun kalbini düşünüyorum.

Tamamı beyaza bürünmüş olan kalbinin odacıklarını, kendisini bekleyen gelecek varlığından habersiz oluşunu, ön ve arka dişlerini, dudak kıvrımını, yer yer baş gösteren anlamsız hiddetini…

Yaratıcımı düşünüyorum.

Ruhumu ait olmadığım bu gezegene gönderen, öfke ve merhamet dolu yaratıcımı…

Beslediği hisleri, verdiği kararları…

Çırpındığımız ümitsizlik okyanusunda almaya çalıştığımız soluğun kesilme vaktini…

Zihnimdeki çalkantıların, hücrelerimdeki sarsıntının ucunu bucağını düşünüyorum.

Kimsesiz bir tabureye eşlik ediyorum.

Donuk, yapayalnız birini, anne kalbini, aşkın kendisini düşünüyorum.

Serin havaya karışan ılık esintide…

Yanıtsız suallerle bezenmiş birinci yaşamı,

bilinmezliklerle dolu ikinci hayatı…

Sevginin ne anlama geldiğini…

Ara ara sıcak bir eli düşünüyorum.

Alnıma bir tokat misali çarpan rüzgârın etkisiyle ruhumu bedenimle bütünleştirme çabasına giriyorum, istemsiz…

Bir donup bir ısınıyorum şu günlerde…

Zihnimdeki bulantılara dostluk eden fikirler silsilesi içinde kıvranıyorum.

Şu sıralar…

Bir gülüyorum,

bin düşünüyorum…