Sümela’nın Şifresi: Çağdaş Keloğlan masalı

Aylardır heyecanla beklediğim filmin İstanbul merkezindeki hiçbir sinemada gösterilmediğini görünce içimden Trabzon’a uçmak geldi, ama filmin vizyona girdiğini duyan Karadenizliler illa kutsal topraklarda seyretmeye kalkınca, uçakta yer kalmamış. Ben de kuş uçuşu en yakındaki bir Bursa sineması için yola çıktım, tam deniz otobüsüne binecektim ki, 61 plakalı ve bordo mavi bayraklı arabaları görünce peşlerine takıldım, kendimi Capitol’de buldum.

Sümela’nın Şifre’si bildik bir hikâye, çağdaş Keloğlan filmi de denebilir. Keloğlan’ın yerini Kel Temel, padişahın kızının yerini de Trabzon padişahı Yücesoy’ların kızı Zuhal almış.

Kel Temel ilkokul arkadaşı Zuhal’e sevdalıdır, arkadaşlarını kızın da kendisine tutkun olduğuna inandırır. Onlar da Temel’e kıyak olsun ve evlilik antrenmanı yapsın diye bir Rus kızını ayarlar. Temel’in gözü Zuhal’den başkasını görmediğinden Rus kız karşısında heyecanlanmaz bile, vakit öldürmek için pişti partisi yapar, fakat talihsizliğinden onu da kaybeder.

Aslında Zuhal’in Temel’i sevmesi için tek bir neden bulunmamaktadır. Doğrusu ben de kız olsaydım o şapşal, tip fukarası ve çulsuz herife gönül vermezdim.

Temel patavatsızdır da. Bir gün Zuhal’in babasının arazide verdiği çiş molasında yanına yanaşır; depoyu boşaltınca rahatlayacağını düşünerek kızını ondan ister. Adam da Temel kadar Karadenizlidir, bu talep üzerine tabancasını Temel’in ayaklarının altına boşaltır. Ağzına geleni de sayar: Bir imparator kızına talip olmak onun ne haddine!

Bu söz üzerine Temel, zengin olmadan Zuhal’i alamayacağına kanaat getirir. Fazla zamanı yoktur. Ya Mısır’da amcasının öldüğü ve ona büyük bir miras bıraktığı müjdesini alacaktır ya da define bulacaktır. İşte onun yolunu gözleyen define Sümela yakınlarında gömülüdür ve nerede olduğu şifrelenmiştir. O şifre Temel’i hem hazineye hem de Zuhal’e götürecektir.

Sümela’nın Şifresi fantastik komedi türünden hoşlananların keyifle izleyebileceği bir film. Salih Kalyon ve Sümela bekçisi olağanüstü, aksanları kusursuz. Geri kalanlar için aynı olumlu ifadeleri kullanamayacağım. Keşke bir hafta Trabzon ya da Rize’de kalıp yerel aksana alışsalardı.

Başlı başına eşsiz Karadeniz ve Trabzon manzaraları ile müthiş müzikler bile filmi izlenebilir kılıyor. Bir dolu Karadeniz fıkrası da senaryoya ustaca işlenmiş. Çoğunu daha önce hiç duymamıştım. Bunlardan birinde imam, taze babaya oğluna ne isim koyduğunu sorar. Bebeğin ismi Oğuz’dur. İmam kızar, zira bu isim ne bölgede duyulmuştur ne de Kuran’da yeri vardır.

“Olur mu!” diye itiraz eder baba, “Oğuz’u billahi mineşşeytani racim var ya!”