Sürerli yanlış yapma hissi

Günaydın Arkadaşlar,

Bugüne kadar çok blog yazmama karşın ilk defa ve belki de son defa kişisel, yani öznel olanı yazıyorum. Ben daha çok bilim merkezli bir insan olarak nesnel yaklaşımı tercih ederim. Evet şiirlerimin kişisel olması kuvvet ve muhtemeldir ancak düz yazıda ekseriyetle bilimsel metedolijiyi tercih ederim.

Ben yazdıklarımın tersine son derece rasyonel ve matematiksel bir insanım öyle ki yazım dili dahil birçok konudaki yaklaşımlarımda  da bunu hissedersiniz. Bunun önemli bir sebebi var çünkü duygusal olduğum her konuda bugüne kadar insanlardan kazık yemiş olmamdır. Buna annem, babam, kardeşim ve dostlarım dahil.

Lakin insanlar o kadar kişisel ve bencillerdir ki kendilerini sürekli mutlu kılmak için sadece ve sadece kendi istek ve duygularını ön planda tutarlar. Hangi ilişki içerisinde olurlarsa olsunlar, karşıdakilerinin duygularını değil, kendi duygularını önemserler. Bu aşk dahil her konuda böyledir.

Bloğumun birinde konuşamayacak kadar dünyadan koptuğum zamanlar olduğunu söylemişimdir. Evet bazen hayatta kalmaya devam edebilmek için çok uzun süreler düşündüğümü itiraf etmeliyim. Bunun temel sebebi ise gerçekte sevginin var olup olmadığı konusunda ciddi tereddütlerim oluşudur.  Bu tereddütler bugün için bile canlı durmaktadır.

Doğadaki en tehlikeli hayvan insandır. Kendi çıkarları için herşeyi yapar. Kendi zevki için hayvan öldürür: Avcılık. Para için herşey öldürür: Katillik. Başkasının rıskındadır gözü: Hırsızlık. Yani dinde kötü olarak tanımlanan herşey ne yazık ki insanın doğasında vardır. Ve insan bütün bunları yaparken son derece masum hisseder kendini: Aymazlık.

Şiir formatında yazmamın özel sebepleri var. Tıpkı Yılmaz Özil gibi, bu formatı seçmemizin temel sebebi anlaşılması güç bir format olması. Böylelikle düşüncelerimizi direkt belirtmek zorunda kalmıyoruz ve yarattığımız mistizmden paylarını çıkaranlar çıkarıyor, çıkaramayanlar ise hayatlarına olduğu gibi devam ediyor. Ama biz öyle ya da böyle eleştirmeye devam ediyoruz; neden?

İnsanlar ve insanlık üzülerek söylüyorum ki değişmiyor. Sadece rengi değişiyor o kadar. Bence en büyük evrensellik insanığın kendindenliğidr. Evrenin neresine giderseniz insanlar ortak davranışları gösterirler: kıskançlık, haset, aç gözlülük. Gördüğünüz üzere bunlar dolaysız yazıldığı zaman ne kadar ağır geliyor insana. Gerçekler varolmak gibi değildir inanılmaz ağırlığı vardır.

Bu hafta çok sevdiğim insanların da, insanlıktan farklı olmadığı gerçeğini anladım. Her seferinde, ilk seferindeymişteki gibi ve hatta daha fazla sarsılıyorum. Çünkü umudum o kadar azalmışken, tekrar güvenip, yeniden hayal kırıklığına uğramak, ziyadesiyle yıpratıcı. Sakil bir hayat bizimkisi...

Hep nedense sürerli bir yanlış yapma hissiyle yaşıyorum yıllardır ve nedense halen gerçek anlamda akıllanamadım...

Bu ramazan sabahında kusuruma bakmayın...

Saygılar

Kavi'l...