Sürgün yedi yüreğim

Bir efsane gibi yaşadı. En uçtaydı aşklar, sevgiler, nefretler. Aldattı belki, belki aldatıldı. Hep hızlı çarptı, hep koştu durmadan. Yorulmak nedir bilmedi hiç. Bir an mola vermedi. Kızdı, hiddetlendi, ölümüne sevdi. Bir çığır açtı kendine. Yasakları deldi çoğu kez. Hep bildiğini okudu. Yanlışları, kuralları yoktu onun. Herşey tam olmalıydı. Ya hep, ya hiçti felsefesi. Kıskançtı. Herkesi herşeyden kıskanırdı. Bencildi. Hep o alır ama vermezdi.

Sürgün yedi yüreğim. Attım onu bilmediğim bir yere. Hatırlayamadığım bir yerde bıraktım onu. Belki daha mutlu olur, belki biraz akıllanır diye. Şimdi kimlerle ne yapıyor bilmiyorum. Hala bu kadar çılgın olduğunu sanmıyorum.

Savurdum onu hiddetle.Yalnızlık rüzgarına kapılıp gitti.Şimdi kalpsiz yaşıyorum.Bir kalp atışı var göğsümde.Ama bu o değil biliyorum.Ben onu sürgüne yolladım.Artık bu gidişe bir son vermek lazımdı.Herşeyi ona verdim ayrılırken.Sevgiyi, hırsı, aşkı, nefreti.Duygularım yok şimdi.Sadece nefes alan bir beden ve sessizce atan duyguları tarafından terk edilmiş bir et parçası var kalbimin yerinde.

Sürgün yedi yüreğim.Dönüşü olmayan yolları çoktan katetti.Bir arada olamadık işte ikimiz.Anlaşamadık onunla.O kadar heyecanı kaldırmazdı bu beden.Şiddetli geçimsizlik nedeniyle ayrıldık işte.

Ben burada, o sürgünde.Onsuzda yaşanabilirmiş işte.Boş boş bakarken dünyaya nefeste alınabilirmiş.Sevmeden, gülmeden, hissetmedende yaşanılabilirmiş.

Kim demiş aşksız, sevgisiz yaşanmaz diye.
Yaşanıyor işte.
Cenazeyi andıran bedenim kalpsiz yaşıyor işte.
Duygularından arınmış kalbim hala atıyor işte...