Tabut ve Bebek

Yüreğimde taşınmaz bir ağırlık… Gece gibi karanlık umutlar… Ne kelimeler çare ne de defalarca yazmak… Henüz on dört günlük bir bebek…. Ve al bayrağa sarılı bir tabut… İçinde yatan bu aziz vatanın şehidi… Minicik bir bebeğin babası… Amcasının kucağında babasının tabutunun başına getiriliyor o minik bebek… Beyaz bir tülbentle örtülü yüzü açılıyor… Ellerini neler oluyor dercesine etrafa savuruyor… Ahh be çocuk… Babasını yalnızca resimlerden hatırlayacak olan güzel çocuk… Babası hep genç kalacak olan güzel çocuk… Sadece lanetlenmekle yetinilen teröre kurban verdik babanı… Babanı, annenden ve senden alan o kahpe terörünün yürekleri yakan   hazin sonucunu ekran başında izledim… Elimin kolumun bağlanmasından nefret ettim bir kez daha…. Elimden  gelen tek şey dua… Ama üzülme be çocuk…Hani olur da mekanımız cennet olursa korkmamıza gerek yok… Baban, cennetteki ordumuzun sağlam bir neferi… Görünen o ki çocuk, amaç bu ülkeyi bölmek, yok etmek ve parçalamak değil yalnızca… Amaç, ülkemizdeki bu acı olaylardan bıkıp kaçmamızı sağlamak… Kaçmak kolay iş be çocuk…Sen büyü hele bir.. Öğreneceksin… Öğreneceksin ki bu millet ordu millettir… Doğan her çocuğun kanında dolaşır ATA’larımızdan miras bir asil  kan… Mustafa Kemal’ i öğreneceksin… Silah arkadaşlarını öğreneceksin… Türkiye Cumhuriyeti kurulurken can vermiş, kan dökmüş, gazi olmuş ve ne yazık ki olmaktan olan aziz vatan evlatlarını öğreneceksin… Ve ne hazindir ki şehit evladı olduğunu hepsinden önce öğreneceksin…