Tavuk öldü hayat dondu

Bir tavuk öldü diye bu kadar ağlanır mı, erkek olacak sözde....

Evet bir tavuk öldü zamanın birinde ve çocuk ilk defa ölümle tanıştı, çok sevdiği, elleriyle beslediği, yumurtasını yediği tavuk, tavuğu ölmüştü ve o anlayamamıştı, çevresindekiler gülüyorlardı haline, o ise kat beşten acıyla yağıyordu uzaktan babasının gözlerine bakarak.

Yılanı öldürmesek olmaz mı? Ama ya gelip bizi ısırırsa....Dokunmazsak, dokunmaz diye biliyorum....Yılana güven olmaz! Ya bize, biz ne yapıyoruz burada? Bahçemize bakıyoruz, birileri zarar vermesin diye, buna bütün hayvanlar dahil!

Nerede bizimki? Arkadaşlarıyla balık tutmaya gitti. O balık malık tutamaz, kıyımsızdır, baksana tavuk için günlerce ağladı. Duygusal bizimkisi. Onu zor bir hayat bekliyor, ömrü boyunca böyle ona buna ağlar durur.

Ben balık tutamıyorum. Bence sen tutmak istemiyorsun. Şimdi o kanca, o balık, çırpın çırpın, nefessiz kal ve....Balık sevmez misin? Suda yüzerken severim, ama ama ama...

Vurdum, kafasından, zaten bu kuş kafadan vurursan ölür, vücudu taş gibidir, taş maş kar etmez öldürmek için. Eti yeniyor mu? Yooo, sırf eğlence olsun diye, bakalım nasıl bir avcıyım...Öldü ama! Nasılsa zamanı gelince hepimiz ölmeyecek miyiz, hem bir kuş o, o kadar da önemli değil, baksana daha onlarca var, hadi onları da vuralım!...

Eeee, ne yaptın bakalım bugün? Arkadaşlarla balığa gittik. Balık tutabildin mi? Tutamadım, onları seyrettim, onlar tuttular ama. Başka? Sıkıldık, kuş avlamaya gittik. Vurabildin mi? Vuramadım, ama Murat iki tane vurdu, kafasından kafasın...Sonra? Sonrası, onlar eğlendiler, ben sustum; balıkları düşündüm, kuşları, içim...

Ş.Y.