Tek bedende sen ve ben...

Herşeyi ellerinde tutabilmen mümkün mü?
Öyle gibi gelir çoğunlukla insana, hele bir parça emek verdiysen tamamiyle seninmiş gibi kabullenir ve inanırsın.

İşte tam da kaybedişin başladığı noktadır aslında bu...

Hiçbirşeyin sonsuza dek senin olmayacağını öğrenmelisin,hep uğraş vermelisin hep gizli bir savaş...aşk dediğin şey kelebek kadar kısa ömürlü ve nazik.

Ellerine aldığında çok değerli bir antika eser gibi kibarca...sevgiyle okşayacaksın sözlerin, bakışın ve hatta ellerin konuşak...incinmesin diye ona hep gözün gibi bakacaksın...

Bu seni asla sonsuz aşkı yaşamaya belki götürmeyecek...ama unutulmayacak bir aşkın kapısını aralayacak.

Unutma aşkı...evet aşkı o kadar kolay değil yaşamak, sırası gelecek kendinden vereceksin sırası gelecek sen alacaksın ama hiç belli olmaz belki de... boş yere çırpınacaksın.

Ne kadar enteresandır ki sevgi karşılıklı olunca, aşk ise karşılık bulmayınca devam eder...

Senin seçimin ne? Aşk mı...yoksa ?

Aslında ne kadar ezici olsa da her insan ,hiç olmazsa bir kere tatmalı aşkı.

O yakıcı duyguyu içinde hissedip diğer canlılardan farklı olduğunun bilincine varmalı.Sonrasında bulabilirse sevgiyi...işte o zaman başlar hayat. Olabildiğince dingin ve huzurlu...ama sakın aldanma sevgide devamlılık istiyorsan,o da o kadar kolay değil.

Bir kere kendini tanımalısın, nasıl sevilmek istediğini çözümlemelisin...ve kendin için istediklerini, sevdiğine vermelisin.

Vazgeçtim kendimden diyemem
ya senden vazgeçmeyi...asla istemem
derim ki ne sen ol ne de ben...
tek bedende bir sen bir de ben.

Herkes kendince tarif eder sevgiyi,ortak olan tek görüş; biz olabilmeyi becerebilmektir sadece...