Tek cümlede Japon Mucizesi!

Neden “Japon Mucizesi” diyoruz?

Çünkü Japonya, çoğu dağlık ve bazıları yanardağlardan oluşan bir ada ve adacıklar ülkesi... Toplam yüzölçümü Türkiye’nin yarısından daha küçük olan ve hemen her gün sallanan, yıkıcı depremlerle sarsılan bir coğrafya...

Bu küçük ülkede, Türkiye nüfusunun bir buçuk katından fazla, 127 milyon insan yaşıyor.

Bu olumsuz şartlarda, Kişi Başına Düşen Millî Gelir (KBMG), Türkiye’dekinin dört katı; 38 bin dolar!

İşte, buna “mucize” diyoruz ve sebeplerini bulmaya çalışıyoruz.

Pek çok etken sayılabilir…

Belki, hepsinin de kendi içinde bir mantığı, bir doğruluk payı vardır.

Bendeniz, 15 Ocak 2015 tarihinde, “Modernleşme ve Milliyetçilik” başlıklı yazımda, Japon mucizesini bu iki kavrama bağlamıştım…

Haddizatında, aşağıdaki “mucizevî” cümle de milliyetçiliğin ve modern anlayışın bir başka yansıması...

Bu sayfalarda, bir başka yazar, Canmehmet, birkaç gün önceki yazısında, “Japonların millî yazılarını, her türlü baskıya rağmen değiştirmemelerinin ’mucize’yi yarattığı”nı savunuyor. Doğrudur, nitekim o da Milliyetçiliğin bir yansımasıdır… Hatta, bence, millî yazıya sahip çıkmak, korumak milliyetçiliğin en önemli esaslarından ve göstergelerinden biridir.

x   x   x

MUCİZE’YE BİR DE BU AÇIDAN BAKIN!

Hikâyeyi, bu sayfalarda da şiirlerini okuduğunuz, değerli Şair Nevzat Dağlı gönderdi.

Okuyalım ve sonundaki mucizevî cümleye dikkat edelim:

Japonya’da 4. Yüzyılın sonlarına doğru tahtta oturan İmparator Nintoku, bir gün yüksek bir kuleye çıkar ve ülkesine bakar. Gökyüzüne doğru yükselen tek duman dahi göremeyince, halkının yoksul düştüğünü ve bu yüzden hiç kimsenin evinde pirinç bile pişiremediğini anlar.

Hemen bir ferman çıkaran Nintoku, halkının üç yıl boyunca sadece kendileri için çalışmasını emreder. Sarayında çalışanları bile evlerine gönderir…

Sadece kendileri için çalışan (Sanırım, vergi vermemek anlamında, İHC) halk, üç yılın sonunda bolluğa kavuşur.

Üç yıl sonra tekrar kuleye çıktığında Nintoku, ülkenin her yerinde ocakların tütmekte olduğunu yükselen dumanlardan görür.

Yanındaki eşine, sevinç içinde, “Artık zenginiz” der!

İmparatoriçe ise üç yıl boyunca bakımsızlıktan dolayı her yeri eskiyen, çatısı akan, çiçekleri solmuş sarayı göstererek, “Sen bu halimize zenginlik mi diyorsun?” diye sorar…

Nintoku’nun cevabı yüzyıllardır Japonların aklından çıkmaz; “Halkın fakirliği, bizim fakirliğimiz, zenginliği de bizim zenginliğimizdir.”