Tek taş

Köylerinde elmas madeni bulunduğunda daha sekizindeydi. On sekizinde, beşinci bebeğini de ölüme zamansız vereceğini bilerek taşıdı dokuz ay daha. Sırtında eksilmeyen kırbaçlarla topraktan tek taş çıkartıp verdi büyük beyaz adama. Sonrada aç bebeğini daha üç ay geçmeden verdi toprağa.

Kadınların menopozu tanımadan erken öldüğü topraklardı Afrika.

Her erken ölüm bir öldürülmeydi aslında.

***

Bir on dört şubat sabahı biriktirdiklerinden de taksitlendirip sevgilisi dediği kıza aldı o taşı genç adam.

Aslında genç adam ne taşı ne de tek taşı bilirdi; sevgilisi bilirdi.

Kız alınca tek taşı, gözleri açıldı fal taşı. Sevinç, güce tapınmaya adanmış bir taş gibi koptu geldi bedeninden.

Seviştiler o gün. Verdi yani kız oğlana. En azından kız öyle düşündü.

Akşam eve geldiğinde sevdiğini ve dünyayı bir tarafa koyunca, saatlerce seyre daldı taş yüzüğünü.

Uyudu.

Gecenin en cömert saatinde kabusla uyandı kız. Terinden arındı ve karanlığın içinde ışıldayan tek taşına baktı yeniden. Tam göz kapakları uykuya gidecekken, taşın içinden, bir bebeğin ağlama sesiydi kulağına gelen. Taşı götürünce kulağına, ardından, bir kadın sızlaması geldi kulağına: “acımız var onda; hem benim hem de…”

***

Hep birlikte öldürdüklerinde Afrika’daki aç bebeği, şubatın on dördünde parmağında tek taşıyla taş kırdılar bedeninde.

Kokan nefesleriyle birbirlerine salyalar bırakarak öpüştüler. Ne düşünce, ne sorgular, ne de kitaplar. Varsa yoksa tek taşlar.

Tektaşımı … aldım dedi etini didikleten. Beyni henüz gelişmeyen, memelerini dikleştiren, diklenmiş para balyalarına yönelen.

***

Oysa… ya; oysa…

Sevgiliye bir buket çiçek, bir demet sevgi olup dudaklarından sıcacık verenler sevgiliydiler; sevgiydiler…

***

not: sayın mümtaz onal'a rahmet, yakınlarına ve bizlere başsağlığı diliyorum.