Tesadüf

İstiklal Caddesi’nde yürüyen insan yığınının içinde, birbirinden habersiz olarak her gün beraber ofislerine yürüyen, on binlerce insandan ikisiydi; Meral ve Kemal. Defalarca yüz yüze gelmelerine, fark etmeden birbirlerine yol vermiş olmalarına, aynı toplu taşıma araçlarında seyahat etmelerine rağmen hiç tanışmamış iki kişiydi.

 

Günlerden bir gün, iş yerine yetişmeye çalışan Kemal koştururken; yanından hızla geçtiği bayana çarptı ve bayanın elindekiler etrafa dağıldı. Kemal bir iki adım attıktan sonra durup, arkasına baktı; geri döndü, yere eğildi ve etrafa dağılanları bir bir toplamaya başladı. Topladıktan sonra bayana vermek üzere doğrulduğunda; içinden “bir insan böylesi güzel böylesi itinayla mı çizilir” diye geçirdi; Meral’e bakan gözleri sanki daha önce hiç mi aşık olmamışım diyordu.

Meral kendisine teşekkür etti, ama Kemal kendi iç sesi haricinde bir ses duyamadığı için bir cevap vermedi. Çok seri bir şekilde, hiç kekelemeden Meral’e kahve içmeyi önerdi. Meral ne diyeceğini bilemedi, aklına birden saat geldi ve iş yerine geç kalmak üzereydi, kahveyi başka bir zamana bırakmayı önerdi. Kemal telaş içinde ceplerini karıştırmaya başladı. Kağıt bulamayınca yoldan geçen birisinden kalem aldı ve Meral’in avucuna telefon numarasını yazdı. Meral şaşkınlık içinde hafif yüzü kızarmış, utangaç bakışlarla “……arayacağım” dedi. Kemal mutluluktan havalara uçarak ofisin yolunu tuttu.

 

İşte kader böyle bir şey; hiç aklınıza gelmediği anda karşınıza türlü türlü oyunlarla aşkı çıkaran, hiç beklemediğiniz anda tesadüflere “hayırlısı” diyerek aklımızın bir köşesine yerleşen, nereden nasıl ortaya çıktığını bilmediğimiz ama bizim için hep bir anlam ifade edecek insanları tanımamızı sağlayan, betimleyemediğimiz olaylar zinciri.