Tok açın halinden ne anlar ki?

Yine esti içime sıcak akşamın soğuk rüzgârı, Avaz avaz bağırasım var. Offf yeter bıktım sağından solundan, kapatmasından değişikliğinden, gerginliğinden krizinden, yaşananlardan yaşatılanlardan, pirinçten bulgurdan. Bıktım işte. Alıp başımı gidesim var ama nereye? Başka dünyam yok, dünyam da ise düzen yok, huzur yok. Doğal kaynakların insafsızca sömürüldüğü kapitalist bir düzene sahip. İnsanlar aç, insanlar hasta.

Bilmem hangi restoranda kimlerle yenilen yemeğin mönüsü var ekranda, ana haber haber veriyor yine. Kim ne giymiş, neyle gelmiş. Başka bir yerde düğün telaşı, davetlilerin geniş listesi. Oysa bir çocuk ağlıyor uzakta, acıkmış ya da üşüyor. Her 5 saniyede bir, bir yenisi ölüyor. Her yeni gün 16 bin çocuk benim gibi isyandan değil açlıktan dünyaya veda ediyor.

Ülkem takmış kafasına başörtü, eften püften gündem arıyor. Biri bir yerde başka birini 5 ytl için boğazlıyor. 894 bin açın, hepsi olmasa da bir kısmı soğukta kalmaktansa bir suç işleyip sıcak yatak ve yemek buluyor.

Bu tabloyu gördüğünde herkesin önce biraz içi burkuluyor, sonra kıssadan hisse biraz vahlanıyor, sonrası mı? Kimsenin umurunda olmuyor. Bilirkişi raporu açıklıyor. Dünya nüfusu düşmeli, ama açlıktan gelen ölümle, ama devasız illetlerle, ama başka bir şeyle orası size kalmış.

Off yine içim sıkıldı. Yok, anneciğim bu akşam yemek yemeyeceğim. Boğazım düğümlenir gibi oldu. Üzülme sakın, bilirim “anneler evlatlarının açlığına dayanamaz” bugün değilse bile bende herkes gibi elbet yarın unuturum tüm dünyadaki açlığı.

Hem ne demişler “Tok açın halinden ne anlar ki?"