TUHAF HAYAT

Önce uykuların bölünmesiyle başladı. Sonra gün içinde çöken kasvetle devam etti. Gülüşlerin yüzümde donmasıyla, bazen katılığım sohbetlerde ansızın hissettiğim huzursuzluk hissiyle biriktiğini anladım. Mutsuzdum, sürekli içime '' şu an neden huzursuzsun? '' diye sorarak tüm sohbetleri cümle cümle duygularımla ölçer hale geldim. Ben bir yerde, bir zamanda kendimi bırakmıştım. Eksiktim, adı koyulmaz bir yalnızlıkla yüzleşmek zorundaydım. Bazen bindiğim otobüsün penceresinden dışarıyı izlerken aklıma cümleler geliyor tam tutacağım bunu yazmalıyım derken üzerine çöken o karabulut sayesınde yok oluyordu kelimelerim. 

İnsan kendisini kaybettiğini nasıl anlardı? Müthiş bir huzursuzluk endişe hakim üzerimde son bir yıldır. Her yerden eksik, olduğum yerlere ise fazla. Bu his nasıl biliyor musunuz? Kendini ait hissedememe düşüncesi, o savruluş, tedavi edilemeyecek bir anksiyete boyutuna geliyor içimde. Sonra iç sesimi bastırmak için alkol alıyorum bazen ama nafile. Yaşlanınca azalır sanıyordum uykular meğer koca bir yalanmış o da.

Deniz kenarında saatlerce anlamsız yürümek geliyor hep içimden. Meşhur yazarların bahsetiği huzursuzluk böyle bir şey mi diye düşünüyorum. Onca aldığım nefesteki okijen neden rahatlatmıyor içimi. Sonra sonra anlamaya başladım. Yaşayabilecekken yaşayamadıkları bir yük olarak omuzlarında kambura dönüşüyormuş insanda. Yaş ilerledikçe, yol aldıkça yorgun bir yaşlıya dönüyoruşum da ben daha yeni farketmişim otuz yaşımda. Keşke  on sekiz yaşımda anlasaymışım ama nafile. Koskoca boşa geçen bir ömür var geride. İlerisi mi ? O zaten koca bir muamma. Hesabını veremeyeceğim geçmişin geleceğini kestirmek zaten imkansız.