Tüketici insan

Tüketici insanın ana gayesi bir şeylere sahip olmak değildir, iç dünyasındaki boşluğun, dirençsizliğin yalnızlığın ve endişenin üstesinden gelebilmek için daha çok tüketmektir. Çok büyük yatırımlarla ve endüstriyle, devlete ve çalışan sınıfa ilişkin bürokrasiyle tanımlanan bir toplum içinde, kendi çalışma koşullarında hiçbir etkinliği olmayan kişi kendini aciz, yalnız, bunalımlı ve endişeli hisseder. Aynı zamanda, büyük tüketim endüstrisinin gereksinimi olan kar nedeniyle, insan, reklam aracılığıyla giderek daha çok tüketmek isteyen, her şeyi bir tüketim başlığı altında kavrayan, -sigaralar, içkiler, seks, sinemalar, televizyon, seyahat ve hatta eğitim, kitaplar, yayınlar- doyumsuz, her şeye karşı maymun iştahlı bir kişiliğe dönüşüyor. Yeni yapay gereksinimler yaratıldı, insanın zevkleri yönlendirildi. (En aşırı biçimlerinde, tüketici insan, iyi bilinen psikopatolojik bir olgudur. Birçok durumlarda bu nitelik, saklanmış endişe ve baskıları dengelemek adına kendini oburluğa, açgözlülüğe ve alkolizme veren insanlarda görülür.) Tüketici insan, bilinçsizce, sıkıntısının ve endişesinin baskısında iken, mutluluk yanılsaması taşır. İnsanın makinaların üzerinde egemenliği arttıkça insan olarak daha güçsüzleşmekte, dada fazla tükettikçe de endüstriyel sistemin yarattığı ve yönlendirdiği bitip tükenmeyen gereksinimlerinin kölesi olmaktadır. Heyecanı ve coşkuyu yaşamın zevki; mutluluğu ve maddi rahatlığı da canlılık zanneden insanın doyurulmuş açgözlülüğü, yaşamın anlamı haline dönüşür ki bu mücadele yeni bir din gibidir. Tüketim özgürlüğü, insanın özgürlüğünün özü haline gelir. Kapitalizmin amaçladığı toplum, insanın sahip olduğu ve kullandığı ile değil, insan olarak varolmasıyla değerlendirilen bir toplumdur. Ancak aşırı yoksulluk da insanın olgunlaşmasını engellemektedir. Buna karşın varlıklılığın önlenmesi ile de insan hırsının kölesi olmaktan kurtulmasıdır. Buna göre maksimum değil optimum tüketim insanın daha zengin bir yaşama hizmet edecek olan gerçek gereksimidir.