Türk futbolu çiçek açtı!

Ne enflasyon, ne yerel seçim. Ne terör haberleri, ne geçim sıkıntısı. Sandık derdi, ÖSS sınavı, ekmek parası, PKK yarası, ihanet, fuhuş, uyuşturucu belası. Saysak daha çok vardaa.. Neydi bunlar sahi? Televizyonlarda görmeye alıştığımız öylesine gündelik görüntüler mi?

Yaşasın futbol. Yaşasın futbol sevgimiz. Var olasın ezeli rakibiz Fenerbahçe. Kaleci Rüştü ve Mehmet Yozgatlı Beşiktaş’a gider, ülke sallanır. Tuncay yurt dışına gider, basın çalkalanır. Alex dönecek mi, dönmeyecek mi? Tümer’in askerlik derdi, hepimizi gerdi. Espri güzel de, tek taraflı bakınca. Diğer yandan bakılırsa? Gidenler nereye gitmişler? Yani nereli olmuşlar? Anladınız siz. Şimdi en son moda Roberto Carlos. Valla gündeme öyle bir düştü ki, Hiroşima’ya atılan atom bombası bile hafif kaldı yanında! Bütün medya ve basın ordusu geceden karargahlarını kurdular Kadıköy stadyumunda. Adam yurt dışında attı imzayı film başladı. Sahaların Efendisi (İmza sahnesi) Ardından Sahaların Efendisi -(antrenmanda), (Uyurken), (dişini fırçalarken), ( tuvaletini yaparken) İzledik durduk günlerce. Bir rivayete göre evinin sokağında sabahlamış basın mensupları. Önemli olayları sıcağı sıcağına bizlere iletmek için.

Televizyonu her açtığımda Roberto Carlosu görmekten gına geldi. Nihayet dün imzayı attı da hepimiz rahatladık. Ama ne imza şöleni. Sanki dünya kupasının açılış töreni. Naklen izlemenin zevki bir başka oluyor.

Şimdi Ronaldo serüvenimiz başlıyor. Geldi, gelecek, başkana ne demiş, ne yemiş, içmiş. Onun gelişi daha büyük yankılar uyandıracak dünyada! Neden biz millet olarak böyleyiz? Adamlara sakız çiğnemek kadar basit gelen olayları, abartılı yaşamayı severiz. Dünyanın dilindeymişiz! Evet ya. Görmemiş adamın, oğlunun pipisini nasıl çekip kopardığını izliyorlardır hayretle.

Dünya da dedim de küresel ısınmadan bir gelişme var mı bu günlerde? Orman yangınları ne alemde? Mazot 1 YTL olmadı mı daha? Havalar da ısındı artık. Su kaynaklarımız ne durumda?

Hürmetler sayın Demirören. Sevgili başkanım. Elin başkanı Roberto Carlosları, Ronaldoları getiriyor. Naklen yayınlarda imza attırıyor. Reyting rekorları kırıyor ekranlarda. Ya biz? Kıskançlıktan çatlıyoruz hepimiz! Sahi Fenerin eskilerini almakla yetiniyormuşuz! Ben demiyorum. Hem Beşiktaşlılar, hem Fenerliler diyor. Alanda memnun değil, satanda diyeceğim olmayacak. (Elinden kaçıran da)

Rüştü 34 yaşında, yaşlıydı değil mi? Pardon. Carlos kaç yaşında? İkinci bahar yaşayabilecek mi gönlü, ülke futbolumuzda? Siz genç yaşında Türk takımlarına gelen dünyaca ünlü bir futbolcu hatırlıyor musunuz? Rüştü milli takımın kalecisiydi ta ki Beşiktaş’a gelene kadar. Şimdi Fenerin üçüncü kalecisi ilan edildi. Eskimiş? Eskinin yerlisi acı, yabancısı tatlı mı oluyor?

Niçin evlatlarımıza sahip çıkamıyoruz? Niçin onlara gereken değeri vermiyor, kıymetlerini bilmiyoruz. İki futbolcu örneği. Biri yıllarca milli takıma kalecilik yapmış. Yıllarca bir kulübe hizmet etmiş. Ezilmiş, dayak yemiş, yedek kalmış. İhanet etmemiş. Mert, dürüst, adı hiç bir şike olayına karışmamış. Kimseye kötü bir laf etmemiş. Karalıyoruz. Lime lime diyoruz.Öbür yanda ondan bir yaş büyük Carlosu veliahtlar gibi karşılıyoruz hava alanında. Başımızın tacı yapıyoruz, neler yapabileciğini henüz görmeden.

Fenerbahçe camiası her zaman olduğu gibi yine kendisine yakışmayanı yaptı. Hem öz evladına sahip çıkmadı, hem arkasından laf etti. Tuncay’ın, Yozgatlının, Ümit’in, Rüştü’nün neden gittiğini kimse düşünmedi bile. Sayın Aziz Yıldırım allem etti, kallem etti yine boyadı taraftarının gözünü. Hedef şaşırttı.

O onların sorunu. Ama ülke sorunu aynı zamanda. Niçin milli başarıya açız hepimiz. Niçin Avrupa kupalarında başarılı olamıyor takımlarımız? Niçin başımız önümüzde dönüyoruz gittiğimiz ülkeden kimse sormuyor.

Nasıl derler?

Beş kuruş fazla olsun ama kırmızı olsun.

Ahh şu yabancı özentimiz!