Tutkulu bir aşktır yaşamak, cayamazsın...

Böyledir. "Gün doğmadan neler doğar" der biri. İnanırsın. Diğeri; "Gecenin en karanlık yeri gün doğumuna en yakın zamandır." der. Avunursun. Sen acıyla kıvranırken kolundan umut enjekte ederler, yatışırsın.

Böyledir. Aşkın içinden çekip çıkarırsın acıyı, etinden kıymık çeker gibi. "Geçer." der biri, diğeri "zaman herşeyin ilacı." Susarsın. "Geçsin" değildir derdin, söylemezsin. Acı hiç mi hiç değildir. Senin derdin aşkın o saf halini tutmaktır içinde, kıymığı gösterirsin. Ama anlatamazsın...

Bir ihtiyar adam olursun aklının içinde ya da bir yaşlı kadın. O zamanları tararsın ömrünün ufkunda. Erişemezsin. Sanırsın yıllar geçince kapanır tüm yaraların. Sanırsın ölüme yakın olan kederlenmez hiç bişeye. Yanılırsın. "Bana bir şarkı söyle" der yaşlı sesin. Mırıldanırsın. "Bir masal anlat" der çocukluğun. Anımsamazsın. Böyledir. Ömür savurur. Anlayamazsın...

Yamalarını dikersin birbirine. Tam olmayı dilersin. Sanırsın ki eskisinden sağlam olacak. Sanırsın ki tüm dünya susacak konuşmayacak gözlerine bakınca. Aldanırsın. Bir kuş geçer üzerinden sonra bir yaprak düşer. Hayıflanırsın. Bilirsin hiç bir zaman tam olamayacaksın...

Ve böyledir. Anlamazsın. Kapa der biri gözlerini. Diğeri aç. Biri sus der diğeri konuş. Kim ne ister bilemezsin. Vurursun ruhun ıssız çöllerine, Mecnun olursun. Kimsin ve nesin unutursun. Gariptir hayat. Böyledir, yorulursun...

Böyledir. Ziyandır ömür. Bir küser, bir barışırsın. Böyledir, sever ve nefret edersin. Tutkulu bir aşktır yaşamak, cayamazsın.


Fotoğraf: http://flickr.com/photos/ruipalha/2068621606/