Uçucu

Kuşlar gibi uçamıyorsun çünkü sana kanat takmamış yaratan. Bu uçma isteğine engel mi? Değil. Uçmak istiyorsun. Kendine kanat konduramıyorsun. Uçucu maddeler kullanıyorsun. Uçurucu.. Ama etkisi geçince yine eskiye geri dönüyorsun. En kısa ve kullanışlı yolu deniyorsun. Hayal kuruyorsun. Hayaller.. Belki de hiçbir zaman gerçekleşemeyecek hayaller.

Rüyalar görüyorsun. Mutlu uyanıyorsun. Bazen o kadar gerçekçi oluyorlar ki fark edemiyorsun rüya olduklarını.  Lakin mutlu olmaya devam ediyorsun. Ertesi gün kabus görene kadar sürüyor bu durum. Ağız dolusu kusuyorsun. Miden kaldırmıyor gördüklerini, yaşananları, insanları. Seni anlayan bir tek sen varsın yine bunu daha net görüyorsun. Gerçekler ile yüzleşince artık uçmak istemiyorsun. Ne kadar yüksekten uçmak istersen yere çakılma riskin o kadar fazlaymış gibi geliyor. Sorun etmiyorsun. Yeraltında yaşamayı yüksekten uçmaya tercih ediyorsun. O zaman anlıyorsun neden kanatların olmadığını. Ne kadar yüksekteysen o kadar mutsuz oluyorsun mutsuz olman için çaba gösteriliyor. Ama kimse yeraltındakiler ile ilgilenmiyor. O yüzden halının altına süpürülen tozları kimse umursamıyor ama hava da süzülen bir balona herkes hayranlıkla bakıyor.

Çıplak ayakla yollarda yürümek zorunda olan çocuklar ellerinin tersiyle itilirken, iki yandan toplanmış saçlarındaki pembe kelebekli tokalar ile gülücükler dağıtan çocuğa herkes sevecen gözlerle bakıyor. Çıkarıyorsun ayakkabılarını sonra üstündeki diğer her şeyi. Yapmacık ve yalancı sevgi gösterileriyle yaşamaktan ise hiç var olmamış gibi yaşamayı tercih ediyorsun. Çünkü gerçek bu. Çünkü gerçek burada başlıyor..