Üçüncü Şahsın Şiirini Okuyor Gibi...

Adımlarımı iyice sıklaştırdım sanki bir şeylere yetişmek için… Kalabalığın içinde duran sadece benim, o kadar hızlı geçiyor ki zaman… Şu düşen çocuk, gülen insanlar, kırıntıyı ağzına alan serçe ne çabuk uçtu öyle…

Dünyanın bensiz döndüğünü hissediyorum.

Bense evrenin bir köşesinde o koca yeryüzünün karmaşasını izliyor gibiyim. Şaşkın ve düşünceli…

Kendi halinde, üçüncü şahsın şiirini okuyor gibi …

Herkes bağırıyor da ben susuyorum. Dudaklarımla “sus” diyorum.

Elimi dudaklarımdan çeksem yüreğimdeki sözcükler dudaklarımdan taşacak gibi elimi çekemiyorum dudaklarımdan, gözlerimi kapatıyorum.

Bir ıhlamur kokusu sarıyor bedenimi…

Lal oldum, ama… Ne derseniz ne düşünürseniz işte!

Yada siz öylesiniz, kabul edin anlamıyorum sizi, anlayamıyorum!…

Farklıyız işte ne var! Aaaa! Senin dikenlerin VAR! demek ne kolay? Oysa benim kadife gibi yapraklarım var fark etmediğin, güzel de kokuyorum üstelik; dikenlerime bakarken “gül” olduğumu fark etmiyorsun tabi sen!

Vazgeçtim çabalamaktan! Varsın farklı olalım, varsın başka dilin topragında büyüyelim. Ben erguvan olayım sen gürgen yada kaktüs… DUY BENİ, DİNLE, ANLA !