Ulaşılmazlık

Bugün daha hızlı, daha sert adımlarım. Sanki yarım asrı her adıma üçyüzaltmışbeş günü sığdırır gibiyim. Aklım yoğun, düşüncelerde olsa da dudaklarımda hoş bir gülümseme var. Bazen gözlerim nemlenir gibi.. Aklım, dur diyor tebessümünü kaybetme.

Hayatı öğrenmek, tanımak insanın yıllarını alıyor. Kendini tanımak, kendinle barışık olmak ve sevmek işte her şeyin başı hayat için. Hangi koşulda olursan ol değişmemek, çizginde yüreğin ve aklınla yürümek. Hava koşulları ne olursa olsun çizginden çıkmamak. Böyle olunca kendine saygın, sevgin üçyüzaltmışbeşleri katlıyor. Ancak kayıpları da yaşıyor insan. Bunu değirmen etrafında dönen gözleri bantlı beygir olmaya benzetiyorum. Düz yol gittiğini sanan hayvan... Gözümüze sevgi bantını takıp, yolumuza devam ederken bağ çıktığında nerde olduğunu bilmek gibi. Olsun aklın, yüreğin, çizgin değişmedikçe kaybolan sadece yıllarıdır insanın. Ama yıllar ona katlayarak verdiği sevgiyi daha anlamlı kıldırmayı sunuyor geleceğe.

Yaşamın şifresi sorulsa sadece tek bir şey söylerim. SEVEBİLMEK. Gerçekten karşılık beklemeksizin her koşulda yüreğinde ve gözlerinde yaşatabilmek sevgiyi. Koşulsuz olmak, görmesen duymasan da varlığını koruyabilmektir sevgi. Ulaşılmazlığı, sonsuzluğu yüreğinde barındırabilmektir sevgi.

Erken saatlerde bütün banklarda aşıkların sarmaşıklığını paylaşımını görmek çok hoş. Ancak özel gün nedeniyle biraz uzaktan şekilci geliyor. Belki basın ve yayın organlarının tüketimi arttırmak için uzun süredir sıkıcı gelen, basit hatırlatmalarından kaynaklandığını düşünüyorum kendimce. Bu düşünceyi aklımdan çıkarırsam masum, anlaşılır.

Keşke her an görebilsek, güzel bir çiçeğe bakar gibi yaşamı hatırlatır....

Gökkuşağı renklerinde açan çiçekler gibi barış, sevgi sözcüklerinin gönüllerden, dillerden sona dek dökülmesi dileğiyle....

Sevgiyle.