Ümitsiz vaka

Yaklaşık 35 yıldır Fenerbahçe'yi izliyorum. Amatörce bile denemeyecek ölçüde futbol oynadım, ancak iyi bir seyirci olduğumu iddia edebilirim. Bugüne kadar sayısız teknik direktör geldi geçti, ancak Aykut Kocaman gibi birisine hiç rastlamadım.

70 yaşındaki Aragones'te bile maç sırasında bir heyecan görüyordum. Aykut Hoca Viyana Operasında bir bale gösterisi izlercesine sakin ve gol anında bile sevincini göstermeyecek kadar tepkisiz. Bir kaç gün önce Real Madrid'in 5 farkla kazandığı maçta bile Maurinho tepkiden tribüne gönderilirken, Aykut Hoca sanki ilkokul müsameresinde çocuğunun şiir performansını alkışlar gibi tepkiler veriyor. Futbolcular hocalarını bu kadar sakin görürlerse, bence oyunu da o kadar ciddiye alıyorlar.

Bazen hata yapıyor, yedek libero almayı unutuyor, Selçuk liberoya geçiyor. Dünkü maçta inanılmaz kötü oynayan Caner'e 90 dakika katlanıyor, çünkü yedeği yok. Kazım'a şans veriyor, kenarda Dia ve Niang oturuyor.

Gaziantep liberosu Semih'e nefes aldırmazken, gerek hız ve gerekse dayanıklılık olarak Semih'i ezerken, neden Semih'in yanına Niang'ı alarak , karşı defansı şaşırtmıyor.

Bir futbolcusuyla rakip takımın tamamını satın alabilecek bir futbol takımının kendi sahasıymış, deplasmanmış gibi yaklaşımları olamaz. Çıkarsın sahaya rakip takıma nefes aldırmadan ezip geçersin. Yoksa üç büyüklük muhabbetini geçmiş yılların gazetelerinde görüp, o gazeteleri müzende sergilersin.