Umrumda değilsiniz !!!!!!!!

İçeriye yazdan kalma son güneş ışığıyla beraber şehrin gürültüsü doluyor. Perdeler havalanıyor serin ve kuru bir rüzgar yüzümü usulca okşuyor. Sevdiğim bir kentte olduğumu duyumsuyorum tekrar. Başımı kaldırıp içinde bulunduğum odaya göz atıyorum , alabildiğine dağınık bir çocuk odası ders kitapları, karalanmış sayfalar ve bir alay ıvır zıvır. Ama en güzelini duvarda görüyorum bana yazılmış bir not ; bilgisayarın ve internet bağlantsı şifresinin yazılı olduğu çocuk yazıyla yazılmış, dayanamıyorum altına “Süpersin canım !!! sağol” diye not düşüyorum . Notu yazarken gülümsüyorum yeğenim mutlu olacak okuldan gelip bu notu bulduğunda…

Ne kadar uzağım Antalya'dan şu an …..

Oysa ki; bir gün öncesiydi yine yeni karmaşalarımın beni bunalttığı anlar …….

Ne kadar uzağım şu an hayattan ve hayatımdan, garip bir dinginlik var üzerimde biraz hastayım gerçi ama sebep bu olmasa gerek. Sanki , sanki hayatları ve hayatımı uzaktan izliyor gibiyim ….

Uzaktan izliyorum; birisikalabalık bir mekanda rakı kadehini tokuşturuyor arkadaşlarıyla şen ve sarhoş nidalar eşliğinde ; rakı kadehi buğulanmış yarım yamalak sırıtışlar var yüzlerde. Mutlu mu ? bilmiyorum, dönecek gerçek bir yuvası var mı bilmiyorum . Kadehler o hoş bildik çınlamayla bir birine vururken başımı servisin camına yaslıyorum yanaklarıma süzülen ılık göz yaşlarını hissediyorum , tuzlu tadını alıyorum dudaklarımda…………

Birisi ; evine gidiyor akşam üstü hoş bir arkadaş buluşması sonrası; bekar , alışılmış ve bildik evine , hayatın rutin düzeninde sürdürdüğü yaşantının elverdiği ölçüde yaşamış anlık mutluluklarını , yorgunca ayakkabılarını çıkarıyor , sessiz evine giriyor , yalnız evine ….İçimi çekiyorum bir hüzün sarıyor tüm bedenimi….

Birileri bir yerlerde suskun , verdikleri kararın ağırlığı altında ezik sessiz , suçlu kim belli değil , kader oyunu mu yoksa baştan yanlış alınan kararlar mı o yuvayı dağılma eşiğine getiren ama gerçek şu ki her ikisi de çaresiz ve her ikisi de ezik şu anda …. İçimi çekiyorum bir evden ayrılalı tam beş yıl oldu ….

Sokaktan bir kumru sesi geliyor kendi zamanıma, gerçekliğime dönüyorum. Çakışan hayatların oluşturduğu o minik deltanın kenarında , sınırında duruyorum şu an …..

Çakışan ve uzaktan izlediğim hayatların hayatımı ne ölçüde etkilediğini anlamaya çalışıyorum…

Gözlerimi kapıyorum , ince bir sızı kaplıyor sonra acı, ağrı şiddetlenerek artıyor ……………..

Yenildiğim an diyorum kendi kendime …..

Çünkü ben sadece çakışan çizgilerin oluşturduğu ufak bir alandayım şu an …..

Etrafıma dönüp kırmaya çalışıyorum çemberimi ….

Ey hayatlar ………..

Bıktım sizleri izlemekten !!! bundan sonra !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

UMURUMDA DEĞİLSİNİZ ……………..