Umut

Umutlarımı kelimelerin boyunduruğuna asmışken,

Ruhum varlığımdan uzaklara savruldu.

Yoktun sen,

Yokluğun denizde bir ada,

Dünyada bir kıta oldu.

Tümcelerimde hayalden bir siluettin sadece,

Beyaz sayfalarda,

Akla karanın buluştuğu noktada.

Bense çemberleri çoktan kırmış,

Varoluşumun varoluşsuzluğunda,

Cümlelerimin sevdasına tutulmuştum.

Haykırışlarım bile sessiz sedasızdı.

Çıldırasıya bir dünceydi bu,

Zehir zemberek.

Sonrasında susmak hükmünü sürüyordu,

Kilit vurmak dudaklara!

Bu bir savaştı aslında,

Kelimelerimle,

Karakalem ve ak kâğıt arsında.

Sadece şunu bil:

Umudumu umutsuzluğumun umutları arasında,

Tümcelerime gömdüm.

Umudumun mezarı beyaz sayfalar,

Torağı kara kalem,

Taşı ise dudaklar oldu.